‘Zin in feelgood’- het leukste feelgood event van het jaar.

‘Hoi Allemaal! Mijn naam is Tamara Haagmans, en ik ga voor jullie een feelgoodverhaal schrijven. Ja! echt! Terwijl we hier zitten. Terwijl Jill Mansell 5 meter verder samen met Jenny Colgan een interview geeft. Zijn jullie er klaar voor? Dan ga ik nu beginnen.’ *Pas op. Zeer lang verslag achter de link!
Even voor de duidelijkheid: Het is zaterdag 9 november, ik zit in Amsterdam voor een volle zaal tijdens het ‘Zin in feelgood-evenement’ van Luitingh sijthoff, Telegraaf vrouw en Bookspot, en dat-zei-ik-dus-niet. Ik wilde dat ik het kon hoor, zo spreken in het openbaar, maar het idee dat ik moest voorlezen voor 150+ mensen was al erg genoeg. En dan nog maar te zwijgen over het verhaal. Want ik heb het gedaan. Een feelgoodverhaal geschreven in een zaal vol mensen, terwijl ik op een klein podium zat, en het publiek me 15 woorden had gegeven die ik moest gebruiken in het verhaal. Geen kleine klus, met woorden als ‘wortel’, ‘zeilboot’, ‘Thomas Berge’ en ‘Komkommer’.

Ik zat boven. En niet in mijn eentje, nee ik zat ‘casual te converseren’ met JILL MANSELL en Lisette Jonkman, en ook nog even met Jenny Colgan. Ik voelde me een soort van bedrieger, alsof ik er helemaal niet tussen hoorde, en toch zat ik er, en liet ik Jill mansell opspringen van haar stoel met de woorden ‘I am going to use this in a book!!!!’ Je kunt je voorstellen dat ik me weer eens rot schaamde. Inspiratie zijn voor iemand die wereldwijd meer dan 11 miljoen boeken verkocht.

‘Gaan jullie mee voor de generale?’ hoorde ik ineens achter me. En ja, ik dus ook.  Ik maakte kennis met Cindy Pieterse en we spraken alles door. Wat, wanneer, en hoe. Dat was het moment dat ik de banner zag staan. Ik dacht: ‘OH, wat leuk zeg!’ en terwijl ik tegen Lisette sta te vertellen hoe lang we onderweg zijn geweest zie ik mijn eigen hoofd. Op die banner.
Nee hoor. Ik heb écht niet op de schouder van Lisette gejankt. (Wel een foto gemaakt om naar Patrick te appen.) En toen liep de zaal vol. Heel vol. Heel snel vol! Toen ik naar beneden liep, liep ik langs de ruimte waar iedereen aan het wachten was. Ik hoorde iemand zeggen: ‘Kijk wie daar loopt!’ en ik draaide me om, kijkend wie er liep, alleen om te zien dat het…over…mij…ging…. (Is nog even wennen..)

Ik ging braaf op mijn plekje zitten, zette mijn laptop aan, om tot de conclusie te komen dat ik met dat beetje batterij dat ik had niet ver zou komen. Gelukkig was daar Maike, die op en neer rende en een verlengsnoer, mijn kabel, en iemand die alles kwam insteken regelde. En dat zonder dat ik een woord hoefde te zeggen.  Ik zag een hoop bekende gezichten. Zwaaide. Er flitsten camera’s en de cameraman liep op en af. En ik ging steeds harder zweten. Nog even. Dan moest ik het doen. Dan moest ik voor het eerst in mijn leven voor een enorme hoeveelheid mensen iets zeggen. Wat nou als ze het niet goed vonden? Wat nou als ik… Nou, helemaal niets dus. Ik liep met knikkende knietjes naar de kruk, ik las mijn verhaal voor en…. Ze vonden het leuk. Ik hoorde gelach, ik hoorde applaus, en ondanks dat ik mijn verhaal een paar seconden kwijt was (Leve Ctrl Z!!) ging het helemaal goed… Pffff!! (Dat mag een wonder heten, want ik heb de hele tijd zitten luisteren naar dingen om me heen, tijdens het schrijven…)

Toen was het tijd om naar beneden te gaan. Signeren. Ik had een heel pak met glitterpennen meegenomen zodat ik lekker hysterisch met kleurtjes aan de slag kon (Vergeten… boven laten liggen), ik had mijn speciale signeerpen meegenomen (Boven laten liggen…) en ik had extra boekenleggers voor als iemand er naar zou vragen (BOVEN LATEN LIGGEN.) Ik dacht dat het -wanneer je met zulke grote namen op een event staat…- wel mee zou vallen met de drukte. Tot ineens iemand van de uitgeverij langskwam om te vertellen dat mijn boeken uitverkocht waren. (Dat was wel even een WOW momentje…) Bijna constant bezig geweest. Praatjes, foto’s, handtekeningen, héél vaak de opmerking dat ik wel erg lange teksten schreef, hahahahaha, maar het was ook zo ontzettend leuk!!! Ik heb niet alles teruggevonden maar deze kreeg ik toegestuurd!

Ineens was het voorbij. Afgelopen met mensen die je op je schouder tikken en zeggen ‘Ik heb eigenlijk echt geen tijd maar ik wilde toch even hoi zeggen’, ‘Wat was het een geweldig verhaal’ , ‘Wat heb je een mooie jurk’ en ‘Ik heb van je boek genoten’. Ik kan niet vertellen hoe geweldig jullie allemaal waren. Hoe geweldig de ervaring was om daar te staan, om een verhaal te schrijven, om het voor te lezen, om te horen ‘Ik hoop dat er snel een nieuw boek van je komt’ en zo kan ik nog uren doorgaan. Het was BRILJANT! Ook al stikte ik van de zenuwen, kon ik niet eten, had ik niet geslapen, vergat ik spontaan dat ik vloeiend engels spreek toen ik met Jill mansell mocht praten, het was een van de gaafste dingen die ik ooit gedaan heb. Het is echt waar dat soms dromen uitkomen en dit is er zeker weten eentje van.

Toen iedereen weg was, was het nog even tijd voor foto’s en weer was het even wennen om te horen ‘Mag ik alle auteurs even hier’ en dat ik dan ook mee moest.

(Hier mist Cindy Pieterse. Zij presenteerde alles en staat in het rode pak helemaal links op de eerste foto!) Om een lang verhaal ietsje minder lang te maken (Als je het mij vraagt, is dat toch al mislukt…) , ik heb echt een geweldige dag gehad. Ik heb het altijd al gezegd: Feelgoodlezers zijn de béste lezers. Er waren schouderklopjes. Complimentjes, cadeautjes, knuffels en zoveel roze dat je er bijna van over je nek zou gaan… maar het was PRACHTIG. Er waren post-itjes om je naam op te schrijven zodat Jill en Jenny je naam niet verkeerd zouden schrijven. (Voor Lis en Tamara was dat ook heel handig geweest…) Niet iedereen gebruikte die. En ik sloeg een boek open waar deze in zat… van een lezer waar ik toevallig mee in gesprek was gekomen en die wist dat ik nogal de zenuwen had. Ik zei het al: Feelgoodlezers zijn de beste lezers. En deze heb ik meegenomen!!

Vlak voor ik wegging zei Jill nog tegen me dat het jammer was dat zij mij verhaal niet begrijpt omdat ze geen Nederlands spreekt. Dus vertaalde ik het verhaal naar het Engels, stuurde het haar op en kreeg tien minuten later meteen antwoord over hoe ‘Brilliant’ het was. Welke Nederlandse Feelgoodauteur kan nou zeggen dat ‘The queen of feelgood’ haar verhaal heeft gelezen én het Brilliant noemde? IK DUS!  Rest mij alleen nog maar te zeggen: Bedankt dat jullie er waren en misschien tot een volgende keer! En heb je mijn boek gemist omdat het uitverkocht was? Klik dan hier! en koop het alsnog 😉

*Disclaimer: Ik weet niet precies welke foto van wie is, ik kom ze overal en nergens tegen of krijg ze gestuurd, als je jouw foto herkent en bronvermelding wil, even laten weten in de reacties.