De eerste presentatie!

Ik voelde me een kleuter die op schoolreisje gaat. Dat je zeg maar om 4.00 je ogen open doet en op je wekker kijkt. “Is het al zo ver?” Nee, het is nog lang niet zo ver. SLAAP VERDER. Iets dat natuurlijk niet meer lukt. Maar ik ging niet op schoolreisje…. Het was veel leuker!!!!

Ik had mijn eerste, echte, officiële, door de uitgever geregelde BOEKPRESENTATIE! Voor wie dat fenomeen niet kent: Je gooit je vrienden en familie op een hoop en dwingt ze in een boekhandel te gaan staan (Waarschijnlijk voor het eerst in hun leven) en ze te laten doen of ze het leuk vinden 😉 Nu heb ik het geluk met mijn vrienden en familie, dat ze het waarschijnlijk écht leuk vinden. Maar ik dwaal af. Nu al. In de tweede alinea. Terug naar half zeven s’ochtends op zaterdag 8 augustus….

Na de 93837252564ste keer de wekker zien had ik er genoeg van. Ik stapte uit bed. Ik zou de tijd tot 8 uur vast wel om krijgen. Dus maakte ik wat meer werk van het make-uppen, het haren doen en liep ik mijn lijstje wel 500 keer na om er zeker van te zijn dat ik niets zou vergeten.

Wie mij zaterdagmiddag zag, had vast niet verwacht dat ik een paar uur eerder nog zo erbij liep. Ik douchte, scrubde, Ik deed maar krullers in mijn haar (Ondanks dat ik krullen van mezelf heb, maar daar hebben we het maar niet over!) en ik smeerde een complete poederdoos uit over mijn wallen, slaaprimpels en andere oneffenheden.  Ik pakte mijn jurk en mijn schoenen, want in de auto zou ik iets anders dragen zodat mijn jurk niet zou kreuken, en ik keek op de klok. Kwart over zeven. Dat schiet dus ook niet op. Ik schreef nog een briefje voor Patrick, voerde mijn ratjes, las een boek (SERIEUS!) en at een rijstwafel. Om precies 1 minuut over acht kwam mijn chauffeur voorrijden.

Wie mij kent, weet dat ik een DRAMA ben als ik zenuwachtig ben, dus kreeg ik het aanbod van Bas om met hem erheen te rijden en onderweg nog even te stoppen in Eindhoven omdat hij daar nog iets moest doen. Ik wilde liever niet onderweg al ruzie met Patrick krijgen dus ik nam het aan. En toen waren we onderweg. Ik schudde mijn flesje chocomel nog even, en heb geleerd dat je dan beter de dop erop kan doen omdat je anders de chocomel van het raam moet likken. Hoe dichterbij Oosterhout we kwamen hoe minder ik zei. (Dat is wel een soort van unicum… Ik en stil…) En toen waren we er. Ik besloot mijn jurk maar meteen in de parkeergarage aan te trekken zodat ik niet in die winkel zou staan rommelen met jurk en rits en zo. Die op de rug ja. Laat ik het zo zeggen: Ik hoop dat er geen camera’s hingen, anders heeft diegene best wat te lachen gehad toen Bas midden in de parkeergarage mijn jurk dicht moest ritsen. En toen op zoek naar de andere dames.

Ik was maar een half uur te laat (!) dus het ‘samen koffie drinken’ lukte niet meer, en Patrick en Maike kwamen maar liefst zes minuten na ons (Wij waren een uur eerder vertrokken!) aan. In optocht togen we naar de boekwinkel. De stoeltjes stonden klaar, er lagen stapels boeken en ik kon alleen maar denken “WAUW.”

Het duurde niet lang of alles liep vol met mensen. Overal kwamen ze vandaan en alle stoeltjes waren bezet. Allemaal mensen van ver weg en dichtbij. Goede vrienden en verre vrienden. Onbekenden die bekenden zijn geworden en familie. Niet alleen van mij maar ook van de andere twee auteurs, en boekenbloggers en andere auteurs. Té leuk gewoon. En toen begon het. Alle drie de auteurs gingen een stuk voorlezen en we zouden een interview geven. Ja, kijk maar goed, er staat “Zouden.” Hoe dichter het bij mijn stukje kwam, hoe meer ik dacht “Ik doe het niet.” (Dat heb ik trouwens ook gezegd….) Tijdens het interview vergat ik namelijk wat dingetjes. Mijn naam bijvoorbeeld. Of waar mijn verhaal over ging. (Ik ben momenteel vier verhalen voor Tinteling Romance aan het schrijven dus het is niet zo raar dat ik mijn hoofdpersonen even niet kon opnoemen…) Ik klapte HELEMAAL dicht. (Wat wel te zien is op de foto.)

Gelukkig leek ik er zelf meer last van te hebben dan de mensen die naar me zaten te kijken, want niemand reageerde raar toen ik weer iets uit mijn mond geperst kreeg. ( Dat was “Ik weet het niet meer. Ik heb een blackout..’) Gelukkig wist ik tegen de tijd dat de vraag “Waarom schrijf je niet onder pseudoniem?” kwam, weer wat woorden uit mijn mond te persen.

Ik mocht het boek pakken en gaan voorlezen. Hoewel ik minstens zeven keer heb gestameld ” Ik kan het niet en ik doe het niet” deed ik het uiteindelijk toch. Ik wist nog dat ik hoofdstuk 2 zou beginnen en ik sloeg het boek dus ook open bij “2”. En net toen ik wilde beginnen met lezen, zag ik het staan. “Mila”. Ik mag dan de kluts kwijt zijn geweest, maar ik heb géén Mila! Dat was het eerste verhaal, het mijne is het derde. Maar toen ging het gelukkig goed. In mijn mooie schoenen had ik mijn tenen over elkaar gekruld. Ik brak mijn tong bijna over mijn eigen woorden maar IK DEED HET WEL.  Ik durfde alleen niemand aan te kijken, want de ene gaf me knipoogjes, de ander stak z’n duim omhoog en ergens in de hoek zag ik iemand zijn tong uitsteken. Maar ik hoorde ook mensen LACHEN! Dat is eigenlijk wel de beste stimulans om door te lezen. Ik dacht “ZE VINDEN HET LEUK!! HOERA”

Eindelijk was het ergste achter de rug (Voor mij dan.) Toen kon ik ook een beetje genieten, luisteren naar de andere auteurs en even stiekem mensen knuffelen die speciaal voor mij dat pokke-eind gereden waren. En dan bedoel ik dat letterlijk: Iemand die 300 km gereden had. En mensen die 3 uur onderweg waren geweest. Iemand die alleen even snel “Hoi” kwam zeggen. Allemaal voor mij. Ik deed vreselijk mijn best om de tranen binnen te houden omdat ik met die kilo mascara waarschijnlijk een wasbeer was geworden als ik ze had laten lopen. Er volgde nog een praatje van Blogster Marjolein (Waarvan we nog een leuk cadeautje hebben gekregen) over het belang van Boekbloggers voor kleine uitgevers, een loterij en het lezen uit “Liefde en andere ongemakken” maar daar hoefde ik gelukkig niets voor te doen. Het aangeboden glas wijn heb ik moeten weigeren, want ik dacht, ‘als ik nu al niet meer op mijn benen kan staan, hoe zou dat gaan na een glas wijn?’ Ik heb wel geproost met vruchtensap. haha, en mijn ToiToiToi-tjes uitgedeeld. (Iets dat je in de boekenwereld dus niet doet maar ik lekker wel.)

Het was inmiddels tijd voor het écht leuke gedeelte: Signeren. Praatjes maken met mensen die wilden vertellen dat ze zo benieuwd naar het verhaal waren. Mensen die me een schouderklopje gaven en zeiden “Goed gedaan.” Mensen die me een compliment voor mijn jurk wilden geven. Het ene na het andere boek kreeg ik onder mijn neus. “Wil je hier een handtekening in zetten voor Ad?” en “Deze is voor Christy” , en “Voor Anette”. Ik deed mijn best om origineel te zijn, maar in tegenstelling tot mijn verhaal is het me met de handtekeningen niet echt goed gelukt.  En ineens zat het erop. Iedereen ging naar huis, of ergens anders heen, en ik kon eindelijk weer ademhalen. Het was voorbij. Zeker, het was leuk, maar het was ook dóódeng. Ik was zo jaloers op Kate Paris en MP Hofstee, hoe zij het allemaal deden, alsof ze dagelijks voor zo’n grote groep mensen staan en een praatje moeten houden. Mijn hobby zal het niet worden!Dat ik na die blackout nog verder ben gekomen mag een wonder heten. Ik heb heel uitgebreid afscheid genomen van iedereen die er was, en vergat de belangrijkste mensen: Olga en Marijke, die ervoor gezorgd hebben dat dit allemaal uberhaupt mogelijk was. Die zo in me geloven dat ze me hebben laten winnen. Kortom: Team Tinteling, die ik eeuwig dankbaar ben dat ze dit hebben waargemaakt !!!!!!

“We moeten echt gaan nu!” Dat had hij al zeker tien keer gezegd. We liepen dus maar naar de auto, ik schopte mijn hoge hakken uit, en nam ze mee in mijn hand. En plots zie ik de auto staan. Wat is dát nou? Maike heeft wekenlang gezegd “Ik maak een spandoek, en als jij aan de beurt bent rol ik dat uit en roep ik WOEHOE TAMARA.” Doordat het niet zo lekker ging wilde ze dat niet doen en hebben ze het over de auto gespannen. WASBEERtijd: De tranen rolden over mijn wangen. Ik weet niet waar ik zulke vrienden aan verdiend heb, maar wat bén ik blij dat ik ze heb. Ik was kapot. Echt, helemaal gesloopt. Maar wat was het alles meer dan waard!!!!!!

Lieve Iedereen.
Bedankt voor jullie komst. Dat jullie het boek hebben gekocht (Of niet..) en gewoon dat jullie er waren. Voor de kussen, knuffels en de kaartjes. De knipogen en de handen op mijn schouder. De complimentjes over mijn jurk, mijn schoenen, alles ! Het chauffeur spelen en het zorgen dat ik een béétje rustig bleef. Dat jullie me aan het lachen en aan het huilen hebben gemaakt en vooral dat jullie mijn presentatie onvergetelijk hebben gemaakt. Ik zou jullie het liefst allemaal persoonlijk willen noemen maar dat gaat natuurlijk niet, zul je zien dat ik de helft vergeet en jullie tot op het bot beledig. Doen we maar niet! IK HOU VAN JULLIE ALLEMAAL ! (Patrick: Van jou het meest hoor!! XXX)

Het verslag van Lily Frank over deze dag lees je HIER , Het verslag van Tinteling Romance zelf kun je HIER lezen, dat van Marjolein staat HIER , en Annabel’s stukje zie je HIER . Als je er dan nog geen genoeg van hebt, dan zou je erover na kunnen denken om het boek te bestellen. Dat doe je HIER (Maar dan wil ik ook je mening weten he!!!!)

En nu? Bijkomen! Want in December ‘moet’ ik weer 😉

*Foto’s zijn aanklikbaar, als je ze beter wil bekijken 😉