Scary!

Om te beginnen is deze post helemaal mijn mening, uit mijn eigen naam en mening geschreven en heeft hij helemaal niets met de organisatie te maken, ik schrijf dit op persoonlijke titel.

Zoals jullie misschien wel weten, staat mijn maand oktober in het teken van Halloween. Met een vader met een ‘Amerikaanse’ baan kan dat ook bijna niet anders. Het is pas de laatste jaren ‘een ding’ in Nederland, maar wij deden het al toen ik nog een heel klein meisje was. Tot zover de achtergrond informatie. (En ja, dit is waar ik mijn boek ‘Met een beetje geluk’ op baseerde.)

Een aantal jaar geleden was ik het voor het eerst: Scare actor. Dat jaar sloeg ik alleen heel hard in het donker met het deksel van een vuilnisbak als er mensen voorbijkwamen, en het gillen van mijn slachtoffers werkte verslavend. Elk jaar ging ik een stapje verder. Van een horrorclown naar een dood en verderf voorspellende waarzegster, naar een krijsende non en weer terug naar een waarzegster. Ik heb volwassen mannen laten gillen als een meisje, ik heb mensen in hun broek laten plassen, ik heb mensen naar huis laten vluchten en door de modder laten rollen als ze wegrenden van schrik. Maar er moet me iets van het hart.

Bezoekers voor ‘mijn’ evenement, betalen €27,50 om binnen te komen. Ze betalen om te schrikken, bang gemaakt te worden of gewoon te griezelen. Op het moment dat je de poort binnenkomt, is niets meer veilig zeg ik altijd. Jammer genoeg is dat de laatste twee jaar inclusief de acteurs. Jongeren die het als ze nét even te hard schrikken nodig vinden om je een duw te geven, die recht in je gezicht schreeuwen of jou willen laten schrikken, die je uitschelden als je niets terugzegt (Spoiler alert: Mijn mond was dichtgenaaid. Ik had mijn mening maar wat graag gegeven maar dat behoorde helaas niet tot de mogelijkheden hehe) Ik snap het hoor, als je als 15/16 jarig jongetje begint te krijsen van angst terwijl je eigenlijk je vriendinnetje zou moeten beschermen, dat je je dan schaamt en even stoer moet doen, maar dat hoeft niet ten koste van de mensen die daar staan om JULLIE een leuke avond te bezorgen. Er vlogen scheldwoorden om mijn oren waar ik niet eens van wéét wat ze betekenen.

In 2022 kreeg ik een klap in mijn gezicht en werd daarna ingesloten door een groep jonge meisjes. (No worries, deed geen pijn, niets aan overgehouden en ze zijn ook het park uitgezet, risico van ‘het vak’) en ook dit jaar waren er wat situaties waar je je van afvraagt: ‘Waarom dan!?’ Ik zou eigenlijk glas in mijn gezicht krijgen, maar dat durfden we niet aan vanwege dat akkefietje vorig jaar. Een klap daarop zou veel grotere gevolgen kunnen hebben dan die van vorig jaar. Maar kom op he… Het is toch belachelijk dat we daar elkaar in de gaten moeten staan houden uit angst dat iemand een van ons aanvalt? Dat ik om de haverklap moet omkijken of mijn ‘collega’ nog wel rechtop staat, en dat er zelfs momenten zijn dat je je collega moet ‘redden’ van iemand die het er niet mee eens was dat ‘ie schrok?

Er staan 140 acteurs (die uren in de grime hebben gezeten of bezig zijn geweest met hun kostuum) daar in de stromende regen hun kostuums uit te wringen tussen de bezoekers door, om vervolgens demotiverende woorden te horen van diezelfde bezoekers met een warme chocomel in hun handen die onder een paraplu -die mij in mijn gezicht raakt- voorbijlopen : ‘Nou, ik had er wel meer van verwacht. Wat een tegenvaller.’ Ik ga voorstellen dat we volgend jaar ipv grime gewoon echt mensen villen. Huppekee, die huid eraf, want we zijn tegenvallers. Die veiligheidsspelden kunnen ook wel echt door iemands lip, en misschien kunnen we een emmer zoutzuur over een van de acteurs heen gooien, dan is het vast iets meer levensecht voor de mensen die er niets aan vonden. En met zuur in je gezicht schreeuw je vast ook levensechter!

Of ouders met kinderen, die zélf ervoor kiezen het leeftijdsadvies te negeren, maar vervolgens als hun kind begint te krijsen, tegen mij gaan roepen ‘Laat hem met rust! Stop! Dit is niet leuk. Hij is bang.’ Als ik mijn mond open had kunnen doen had ik gezegd: ‘Laat je kind dan thuis. Als het leeftijdsadvies 12 jaar is, zet je 7 jarige dan met een tekenfilm op de bank en vraag oma om op te passen, maar ga niet tegen mij zeuren dat ik niet mag doen waar ik daar voor bén.’ Ga met je kinderen naar de kindereditie een week eerder. (Dat zou ook goed advies voor de bange stoere knulletjes…)

Ondanks deze puntjes blijft het mijn favoriete bezigheid, blijf ik enthousiast doorgaan en tot tien tellen of zelfs weglopen als er weer iemand tegen me staat te schreeuwen, maar hoop ik toch dat dit soort bezoekers even nadenken dat het misschien niet zo uitziet die twee avonden, maar dat je nog altijd gewoon met mensen te maken hebt die daar staan VOOR JOU. Waar jij geld voor hebt betaald om ze te zien. Die JULLIE een fijne avond willen bezorgen. En een beetje respect doet echt geen pijn. (In tegenstelling tot wat ik met je zou willen doen…)