Hiep hoera een zoon van 21!

Het is 1 april 2003. (Geen grap!)

Ik lig in het ziekenhuis,om te bevallen. Ik was al een paar dagen bezig en het wilde niet helemaal vlotten, hij was toen namelijk al eigenwijs, maar goed, dat wist ik op dat moment nog niet. Patrick was net naar huis om zich even om te kleden, te douchen, wat te eten en dan zou hij terug komen. Het zou allemaal zo’n vaart niet lopen en ik had rust nodig. Ik had al twee spuiten gehad, ik kon elk moment een ruggeprik krijgen en ik was echt dodelijk vermoeid, het is dat ik plat lag maar anders zou ik zeggen dat ik niet meer op mijn benen kon staan.

Ik had net een beschuitje gehad, dat er ook even hard weer uitkwam, en ik wilde slapen, slapen en nog eens slapen. “Doe het maar lekker zelf als je het zo goed weet,” heb ik tegen menig verpleegkundige gezegd. Ik lag in een kamertje, in mijn eentje, benen wijd, met alleen een dekentje erover. Piepende apparaten links, Flitsende lampjes rechts, echt prachtig. Af en toe ging de electrode op mijn zoons hoofdje los waardoor er groot alarm werd geslagen en ik stijf in bed lag dat er iets mis was.

Maar goed. Terwijl ik daar plafondtegels lig te tellen voor de miljoenste keer zie ik daar ineens iets in mijn ooghoek. Ik lig op de tweede verdieping maar er loopt een man langs het raam! Een donkere man! Die gaat op zijn gemakje naar binnen staan kijken, daar lig je dan met je blote billen en benen wijd. Na tien seconden wandelde hij vrolijk verder.Toch maar eens op het belletje voor de verpleegkundige gedrukt. Die komt natuurlijk kijken en vraagt wat er is. Mijn legendarische woorden “Er loopt een neger* langs het raam” zullen ze het vast nu nog over hebben in het ziekenhuis!

De vrouw keek mij medelijdend aan, zei dat ik me maar héél rustig moest houden en dat ik het zwaar had, en ze zouden zo komen kijken wat ze verder voor me konden doen. Ik lag te hallucineren. ECHT NIET! LOOPT EEN NEGER OVER HET BALKON! Ik kon zelfs beschrijven wat hij aanhad, maar ik kreeg een klopje op mijn schouders, een ‘Arme meid!’ en ze ging er weer vandoor.

Ondertussen was ik zo boos dat ze me niet geloofde dat ik bijna met toeters en bellen eraan uit dat bed was gekomen om het raam open te doen! Dat hoefde niet, er was geen balkon en daar zou al zéér zeker geen “neger” overheen lopen.

Ik belde nog eens, en nog eens, ze kwam weer terug, probeerde me gerust te stellen, en wilde weer weggaan. Ondertussen kwam Pat terug, en mijn hysterische “Een neger! er liep een neger!” liet hem denken dat ik toch iets teveel spuitjes gehad had. Hij besloot om maar te doen alsof hij me geloofde, liep de gang op en kwam daar de bovengenoemde verpleegkundige tegen, die vroeg hoe het ging. Toen hij antwoorde dat ik dingen zag die er niet waren, zei ze tegen hem dat ik dat al de hele tijd riep en dat hij het niet te serieus moest nemen.

Maar ze kwam toch met hem mee , om te kijken of ik me al wat beter voelde. Ik stond erop dat ze dit keer toch zou gaan kijken, ik was toch niet gek! Als ik niet plat had gelegen had ik kunnen stampvoeten!

Om mij dan stil te krijgen loopt ze naar het raam toe. Doet dat raam open. Kijkt naar links, draait zich om en zegt “Echt meisje… er is geen…” en terwijl ze naar rechts kijkt roept ze “Nou ja! er loopt daar een neger!”

Terwijl ik nog lag te schelden zo van “ik zei het toch” en “geloof mij maar niet he!’ rende zij de gang op, om te kijken waar die man dan in vredesnaam vandaan gekomen was. Uiteindelijk bleek dus dat de vrouw van die man helemaal aan het eind van de gang lag te bevallen. Hij had zin in een sigaret maar wilde niet te ver weggaan en een rookruimte opzoeken. Had hij dus het raam opengedaan en was daardoor naar buiten gekropen, over de soort van brandgang gaan lopen, die ik aanzag voor een balkon. Hij dacht blijkbaar dat een wandelingetje hem ook goed zou doen, dus hij is maar wat gaan rondlopen, en blijkbaar vond hij het interessant… Ze zijn hem snel naar binnen gaan halen, waarna de verpleegkundige toch maar even excuses kwam maken dat ze me niet geloofde. Nou moet ik ook eerlijk zeggen dat de datum niet echt meezat, misschien had ik wel hetzelfde gereageerd! Het duurde uiteindelijk nog tot laat in de middag van de volgende dag voor mijn zoon verscheen, maar dit verhaal blijft nog steeds onlosmakelijk met die dag verbonden.

*Dit verhaal speelt 21 jaar geleden en ik schreef het 12 jaar geleden, toen kon kon je nog gewoon ‘neger’ zeggen zonder afgemaakt te worden, en het verhaal zou een beetje raar worden als ik zou zeggen dat ik had geroepen dat er een gekleurde man op het balkon liep… 😉 Mijn oprechte excuses aan iedereen die er aanstoot aan neemt.