30 Oktober 2018. Twee jaar geleden. Arme Patrick, die de hele weg heeft moeten aanhoren: ‘Wat nou als ze zich bedacht hebben?’ Maar dat deden ze niet. Ze lieten de droom die ik al had sinds ik een klein meisje was uitkomen. Elke keer als ik dit filmpje zie moet ik huilen, omdat ik nog precies weet hoe dit voelde. (Helaas niet gefilmd: Hoe ik de appeltaart met rozijnen heb gegeten terwijl ik dat helemaal niet lust, alleen omdat ik dacht: ‘Het is onbeleefd! Dat hebben ze speciaal voor jou gekocht!’ en de blik van Patrick die wéét dat ik dat niet lust. ) Vandaag is het twee jaar geleden…

‘Weet je,’ zei ik vorige week tegen mijn man: ‘Ik moet eigenlijk iets bedenken, een beetje reclame.’ Hij knikte. Ik ging op zoek, zocht een hele dag naar gegraveerde pennen, sleutelhangers, openers, pepermuntjes, kleine dingen die je kunt laten maken om weg te geven. Ik ontwierp een aantal dingen, deed een mega bestelling en ben in afwachting daarvan. Maar toen kwam hij vandaag thuis, de auto was naar de monteur geweest. ‘Kijk eens naar buiten,’ begon hij. ‘Ik heb de auto gewassen.’ (Niet echt iets dat ik van zo’n afstand kan zien, vanaf de bank, maar goed.) Toen hij het voor de derde keer zei, schoof ik het gordijn opzij…