Toen ik hoorde dat Les miserables terugkwam, wist ik meteen: Daar moet ik heen. Ik zag Freek Bartels op de persconferentie, en eigenlijk kon de rest me al niet meer schelen. Ik heb een zwakke plek voor Les mis. Meteen toen de kaartverkoop opende, zat ik klaar met mijn pinpas in de aanslag, en ik kocht premierekaarten voor Maastricht, waarna we een week op water en brood moesten. Daar baalde ik helaas wel ontzettend van (dat ik die kaartjes had gekocht, want ik hou best wel van water en brood) toen ik een paar dagen later zag dat René van Kooten de rol van Jean Valjean (De hoofdrol) minimaal 1x…

Februari ’24 😉

Ik heb het al vaker erover gehad, dus het zal voor de terugkerende bezoeker geen geheim zijn. Ik ben gepest. En niet ‘gewoon’ gepest, maar gepest tot het punt dat ik geen uitweg meer zag en dat liever dood wilde dan nog tien minuten terug naar school gaan. Zes jaar geleden pleegde een jongen uit mijn toenmalige woonplaats zelfmoord omdat hij gepest werd, en zoals je kunt verwachten greep me dat, zelfs als volwassen vrouw van 35+ enorm aan, en schreef ik er iets over. Er kwamen honderden reacties op dat bericht, waaronder een hele hoop reacties met ‘Dáár moet je een boek over schrijven!’