‘Weet je,’ zei ik vorige week tegen mijn man: ‘Ik moet eigenlijk iets bedenken, een beetje reclame.’ Hij knikte. Ik ging op zoek, zocht een hele dag naar gegraveerde pennen, sleutelhangers, openers, pepermuntjes, kleine dingen die je kunt laten maken om weg te geven. Ik ontwierp een aantal dingen, deed een mega bestelling en ben in afwachting daarvan. Maar toen kwam hij vandaag thuis, de auto was naar de monteur geweest. ‘Kijk eens naar buiten,’ begon hij. ‘Ik heb de auto gewassen.’ (Niet echt iets dat ik van zo’n afstand kan zien, vanaf de bank, maar goed.) Toen hij het voor de derde keer zei, schoof ik het gordijn opzij…

Een van mijn favoriete onderdelen van een boekpresentatie is ‘Het overhandigen van het eerste exemplaar’. Dat doe je meestal aan een belangrijk iemand. Ik wilde vanaf het begin mijn eerste exemplaar overhandigen aan René van Kooten. (Die kun je kennen van ‘De beste zangers’, van ‘The passion’ of uit musicals als Aïda, Evita, of Hamelen. )   Alles was in kannen en kruiken toen COVID-19 roet in het eten kwam gooien en we mijn boeklancering noodgedwongen digitaal moesten doen. WAT BAALDE IK. Dan zou René ook niet doorgaan. En toen zei Patrick met een diepe zucht: ‘Dan gaan we wel naar hem toe met dat boek.’ Dat liet ik me…

‘Hoi Allemaal! Mijn naam is Tamara Haagmans, en ik ga voor jullie een feelgoodverhaal schrijven. Ja! echt! Terwijl we hier zitten. Terwijl Jill Mansell 5 meter verder samen met Jenny Colgan een interview geeft. Zijn jullie er klaar voor? Dan ga ik nu beginnen.’ *Pas op. Zeer lang verslag achter de link!

‘Lijkt het je misschien leuk om 9 november iets te komen doen op ons feelgoodevent?’ Eigenlijk ben ik gewend dat mensen vragen of ik een boek voor een loterij wil sponsoren of een paar boekenleggers voor in goodiebags. Nog nooit gebeurde het dat ik een van de ‘publiekstrekkers’ ben voor zo’n event.  (In hoeverre je jezelf een publiekstrekker kunt noemen als tegenover je Jill mansell, Jenny Colgan en Lisette Jonkman staat…) Ik zei ja, schreef 9 november in mijn agenda met een dikke rode cirkel eromheen en dacht er niet meer aan.

Ik heb er weken naar uitgekeken, voor in de stress geschoten, misselijk geweest tot ik er niet meer van kon slapen, en ineens was het voorbij! Ik heb het over 6 juli, de dag dat ik bij Boekhandel Krings in Sittard ‘De mooiste dag van je leven’ presenteerde. Een dag waar niets aan het toeval was overgelaten: Mooie hoge hakken, jurk met petticoat, en zelfs een bezoek aan de kapper de donderdag ervoor én de dag zelf. Ik wilde er uitzien om door een ringetje te halen voor de mooiste dag van MIJN leven. (Duh, geintje, niet dé mooiste, wel een ván de mooiste) En het ‘feestje’ begon al toen…