Zin in Feelgood
-
Ik wil je graag iets zeggen…
Ik zit al een kwartier naar een knipperende cursor te kijken. ‘Ja leuk!’ dacht ik. ‘Ik ga een brief schrijven waarin ik iets tegen mezelf van vroeger vertel!’ Met een kop thee naast me pakte ik deze foto erbij, en POEF! Mijn hoofd was leeg. Ik keek naar dat meisje van 12 op die foto en ik dacht: Shit. Dat meisje was zó ongelukkig…
-
Hatsjoe! Een Bookazine!
Eind 2022 kreeg ik een mail: ‘Zou je het leuk vinden een verhaal te schrijven voor een bookazine dat in april gratis in de winkels ligt?’ Ik hoefde er maar een seconde over na te denken, en die ene seconde was alleen omdat ik middenin mijn boek voor februari 2024 zat.JA NATUURLIJK mailde ik en ik ging meteen aan de slag. Inmiddels is het ‘Grote nieuws’ al uitgelekt, en kun je het bookazine bekijken door op de foto te klikken. Vanaf 1 april ligt ‘ie -hopelijk- in de boekwinkels en kun je lekker een paar uur wegdromen met deze heerlijke korte verhalen!!
-
Sprookjes bestaan-nieuws!
Laat ik beginnen met iedereen een uiterst gelukkig, fantastisch, prachtig, en daverend succesvol nieuwjaar te wensen! Zoals je vast al gemerkt hebt, heb ik de laatste tijd wat problemen met mijn website en zijn we hard op zoek naar een oplossing. Terwijl we daar op wachten, deel ik nog even het nieuws over deel 4&5 van mijn ‘Sprookjes bestaan’-serie: (Lees aub helemaal door tot onder de laatste afbeelding 😉 )
-
Ik zat aan de kont van Lisette Jonkman.
Iedereen wil het, het is slechts weinigen gegund (Nee, dit gaat al niet meer over de kont van Lisette Jonkman), en het was mijn grootste wens: ik heb het over hét boekenbal. Jarenlang zat ik aan de buis gekluisterd als het daar over ging en toen ik twaalf jaar geleden serieus begon te schrijven, zocht ik een ‘onhaalbaar doel.’ De kroon op je werk, de kers op de taart, het ‘Als ik dit heb kan ik stoppen,’ een ultiem bucketlistding. Mijn onhaalbare doel was het boekenbal. Als je dat gehaald had, dan had je het gemaakt. Dan wás je iemand.
-
Een dierbaar (schrijf) filmpje
30 Oktober 2018. Twee jaar geleden. Arme Patrick, die de hele weg heeft moeten aanhoren: ‘Wat nou als ze zich bedacht hebben?’ Maar dat deden ze niet. Ze lieten de droom die ik al had sinds ik een klein meisje was uitkomen. Elke keer als ik dit filmpje zie moet ik huilen, omdat ik nog precies weet hoe dit voelde. (Helaas niet gefilmd: Hoe ik de appeltaart met rozijnen heb gegeten terwijl ik dat helemaal niet lust, alleen omdat ik dacht: ‘Het is onbeleefd! Dat hebben ze speciaal voor jou gekocht!’ en de blik van Patrick die wéét dat ik dat niet lust. ) Vandaag is het twee jaar geleden…