Ik ben getrouwd met Superman.

Het was maandagavond, en eigenlijk had ik hem al lang thuis verwacht.
Ineens ging de telefoon.  Ik hoorde een hoop rare geluiden maar ook een gejaagde Patrick. Hij was met een scooter weg en ik dacht eigenlijk dat hij belde omdat hij een ongeluk had gehad.

Geruis op de achtergrond en hij was niet goed te verstaan.

‘Sorry ik ben laat maar ik heb net een verwarde oude vrouw gevonden in de struiken.’ Ik vroeg of hij dat kon herhalen. ‘Een vrouw. In de struiken. En er is al iemand onderweg maar ze is door en door koud want ze heeft er twee uur gelegen en kon niet overeind komen.’ Hij klonk best aangedaan en dat ben ik niet gewend van hem. Hij was niet heel ver van huis. Ik hoorde geritsel en gekraak en toen hing hij op.

Ik schoot in twee verschillende schoenen, trok een helm uit de kast en dat zal je net zien, ik verzoop mijn scooter in de haast om met die twee dekens op de plek die hij had genoemd te komen. En omdat ik geen andere optie had, besloot ik er dan maar heen te rennen. Nou is afstanden inschatten al nooit mijn sterkste kant geweest, maar rennen is dat ook niet, en zeker niet op twee verschillende schoenen, met twee dekens in je armen, met mijn krakkemikkige lichaam. 

Op de plek aangekomen begreep ik waarom hij aangedaan klonk, want daar trof ik een huilend vrouwtje aan van nog geen anderhalve meter groot en 96 (!) jaar oud, met een rollator waar de blaadjes en het gras nog aanzaten, die hij net van een verlaten bospaadje had getild.
Hijgend en puffend en me afvragend of een eventuele ambulance niet alleen het vrouwtje, maar ook meteen mij mee zou nemen hing ik de deken om het trillende vrouwtje dat inmiddels weer op haar benen stond en vastbesloten was ervandoor te gaan.

Inmiddels had Patrick een auto weten aan te houden, eruit weten te krijgen waar ze woonde, was haar zoon gebeld, en de ambulance afgebeld in overleg met de zoon en zou haar eigen dokter gebeld worden. Patrick ging snel naar huis om de auto te halen, zodat hij haar naar huis kon brengen, terwijl ik met de twee voorbijgangers bij haar bleef staan om haar op de plek te houden tot Patrick terug was.

Kleine 96-jarige vrouwtjes kunnen nog best pittig zijn, ook als je ze net van een bospad hebt geplukt.

Patrick bleek een ware Superman te zijn, met een kant die ik in al die jaren nog niet van hem gezien heb. Hij hielp haar met zachte dwang de auto in, deed haar gordel om, stelde haar gerust, terwijl de voorbijgangers en ik probeerden de rollator, volgestopt met een jasje, fruit, iets te drinken, een tas etc etc in te klappen, en toen dat niet lukte hem maar uitgeklapt in de auto te proppen.

Tien minuten later, voor haar woning waar haar zoon inmiddels ook was aangekomen, hielp Pat haar weer uit de auto, zette haar in een rolstoel, bracht haar naar binnen terwijl ze nog steeds mompelde over ‘hoe ze hem dit ooit terug moest betalen.’ (‘Niet meer zo ver op verlaten bospaadjes gaan lopen met een rollator!!’)

Ik weet 1000% zeker dat mijn man, mijn superheld, mijn Patrick gisteren een leven heeft gered. Een half uur later en het was donker geweest, een half uur later en niemand had haar meer zien liggen op dat smalle paadje. Een half uur later en het was héél anders afgelopen. Dat Patrick haar heeft zien liggen mag al een wonder heten.

Ik zeg het niet vaak genoeg maar vandaag wil ik het van de daken schreeuwen: Ik ben trots op Patrick. Ik heb een held in huis! Mijn eigen superman.