Hoe Miserable René van Kooten kan zijn.

Toen ik hoorde dat Les miserables terugkwam, wist ik meteen: Daar moet ik heen. Ik zag Freek Bartels op de persconferentie, en eigenlijk kon de rest me al niet meer schelen. Ik heb een zwakke plek voor Les mis. Meteen toen de kaartverkoop opende, zat ik klaar met mijn pinpas in de aanslag, en ik kocht premierekaarten voor Maastricht, waarna we een week op water en brood moesten.

Daar baalde ik helaas wel ontzettend van (dat ik die kaartjes had gekocht, want ik hou best wel van water en brood) toen ik een paar dagen later zag dat René van Kooten de rol van Jean Valjean (De hoofdrol) minimaal 1x per week ging spelen. Wie Plankenkoorts heeft gelezen en tot het dankwoord is gekomen, weet wie René is. Hem ‘breng hem thuis’ horen zingen in die rol, was mijn droom. Nadat ik de musical eindelijk na lang wachten had gezien, en zwaar onder de indruk was, ging ik op zoek naar welke dagen René speelde. Bijna altijd op zondag, dus kocht ik kaartjes voor de zondag, in November. Helaas was ik vergeten dat René tegen die tijd in mama mia speelde, en ja hoor, shit, in November zat hij niet meer in Les mis! Nou was Milan (Van Waardenburg) ook extreem goed, toch was ik een mini beetje teleurgesteld dat ik René zeker weten niet zou zien en horen. Maar uiteindelijk heb ik me erbij neergelegd.

Maar toen…
Vorige week zag ik hem posten: Ik doe nog twee voorstellingen: de matinee op 13 en 20 augustus. En ik merkte: het kriebelde nog steeds. Ik zei het heel voorzichtig: ‘Patrick, eigenlijk wil ik het écht horen. Meemaken. René als Valjean.’ Patrick haalde zijn schouders op. ‘Ja, dan moet je gaan.’
Het enige nadeel… het was in Amsterdam. En Patrick wilde niet mee (Dat is niet per sé een nadeel…)
Ik dacht er twee dagen over na en besloot dat ik toch echt spijt zou krijgen als ik het niet zou doen. Waarschijnlijk komt die kans niet meer terug. Ik overwoog in mijn eentje te gaan, maar dat is ook maar half zo leuk. Ik ben zo iemand die degene naast me een blik wil toewerpen als iets echt mooi is, ik wil na afloop roepen hoe fantastisch het was en ik wil lachen met iemand samen als er echt iets leuks is. ‘Heeft er iemand zin om mee te gaan?’ vroeg ik op social media, en ik had niet echt een antwoord verwacht, maar toch reageerde er iemand heel enthousiast dat zij dat wel zag zitten.

Wij als ouders leren onze kinderen dat ze nooit met vreemden moeten meegaan, dat ze niet via internet moeten afspreken, en ik had mijn zoon opgesloten in de kelder als hij had gezegd dat hij 2,5 uur ging reizen voor een blind date, maar zelf deed ik het toch. Je moet af en toe een beetje uit je comfort zone, enge dingen doen, en gelukkig voor mij is dit goed afgelopen, en was het ontzettend gezellig met Ingrid. (Nog een keer bedankt voor je heerlijke gezelschap, gesprekken, gelach en dat het helemaal niet leek alsof we een blind date hadden.) Dezelfde eh… Humor!

Over de musical kan ik kort zijn: Die was nog even fantastisch als de vorige keer. Tranen met tuiten, en kippenvel metershoog toen ik René op een paar meter afstand, in kostuum, ‘Breng hem thuis’ hoorde zingen. We zaten op rij 4 en Freek (Bartels) en René hadden een scene op nog geen halve meter afstand van ons. Ik heb GENOTEN met een hoofdletter G. Ik heb mijn blik geen moment losgetrokken van het toneel, ik heb me ondergedompeld en nog iets meer, ik vond het zonde dat het afgelopen was. Als iemand naar me toegekomen was en had gezegd dat ik de avondvoorstelling ook nog mocht kijken, had ik dat ook gedaan. Zo mooi is hij. (Overweldigend, met de kostuums, de stemmen die allemaal bij elkaar passen, de heerlijke timing van Thenardier, FREEK als fenomenale Javert, nadat ik hem jaren geleden al een keer als Enjolras had gezien, Yoran de bont die ik ineens herkende uit Evita en die wat mij betreft de meest ondergewaarde persoon in deze musical is… Vajen die me elke keer blijft verbazen met dat volume, en het liefst zou ik nu iedereen veren in hun achterste willen stoppen want iedereen was fantastisch.) Echt alles aan deze musical was wat je wil in een musical en werkelijk iedereen was goed. En Carré, dat blijft op Her majestys theater in Londen na mijn absoluut favoriete theater, dus dat droeg misschien ook een beetje bij aan de beleving. Ik verliet de zaal met tranen in mijn ogen en gelukkig zat er al een zakdoekje in mijn decolletee omdat ik wist wat er zou gebeuren. (Ja, dat deed het ook)

Ik had kort afgesproken met René, dus Ingrid en ik gingen naar de afgesproken plek. We hadden ons voorgenomen het zo kort mogelijk te houden omdat we -sorry Ingrid, ik, hahaha- geen idiote fans wilden zijn die uren hysterisch willen fangirlen. Ik maakte een ultrakort praatje, want z’n familie stond te wachten, en Ingrid maakte snel een foto, we vertelden hoeveel we ervan genoten hadden (Duh) en toen vertrokken we weer. Toen ik die foto in de trein bekeek kreeg ik er wel echt de slappe lach van: Ik had zwarte vegen op plekken waar geen zwarte vegen horen te zitten en mijn eyeliner zat ergens tussen mijn oor en mijn kin. De complete make up van één kant van mijn gezicht was eraf door het tranen wegwrijven, en eigenlijk is dat denk ik ook wel het mooiste compliment dat je als artiest kunt krijgen: Dat wat jij doet, iemand zo raakt dat ze 2,5 uur terug moet in de trein met een kaalgehuild blotebillengezicht!

Ik ben ruim 6 uur onderweg geweest, maar het was elke seconde waard, en als je de kans nog hebt om te gaan (Of dat nou met Rene is of met wie dan ook, DOEN!). Goeie clickbait titel was dat, hé?

_{Nog een kleine toevoeging: Uiteindelijk draaide het erop uit dat ik die voorstelling van de 20ste ook nog ben gaan kijken. In Amsterdam. #oeps.}