Een rode draad in mijn leven
Ik heb het al vaker erover gehad, dus het zal voor de terugkerende bezoeker geen geheim zijn. Ik ben gepest. En niet ‘gewoon’ gepest, maar gepest tot het punt dat ik geen uitweg meer zag en dat liever dood wilde dan nog tien minuten terug naar school gaan. Zes jaar geleden pleegde een jongen uit mijn toenmalige woonplaats zelfmoord omdat hij gepest werd, en zoals je kunt verwachten greep me dat, zelfs als volwassen vrouw van 35+ enorm aan, en schreef ik er iets over. Er kwamen honderden reacties op dat bericht, waaronder een hele hoop reacties met ‘Dáár moet je een boek over schrijven!’
Op dat moment was ik wel al bezig met schrijven, maar nog niet bij een grote uitgever en zeker niet bij een uitgever die interesse had in een boek over pesten. En om eerlijk te zijn, ik durfde dat ook niet. Ik begon meerdere keren te schrijven, maar voelde me dan zo rot dat ik het weer aan de kant gooide. Elke keer geconfronteerd worden met ’toen’ was ik gewoon niet sterk genoeg voor, ook al hield ik mezelf voor dat ik gegroeid was, dat ik volwassen was, en het bekende ‘Je moet vooruit kijken, niet achteruit!’, toch moest ik er steeds weer om huilen en toch gooide ik het steeds weer aan de kant.
Toen ik een nieuwe roman mocht schrijven, die ik liefkozend ‘Mijn kasteelroman’ noemde, overviel het me ineens tijdens het schrijven. Wat ik ook deed, ik kwam steeds terug bij diezelfde rode draad: Pesten. En dus schreef ik voorzichtig een hoofdstuk, dat voelde alsof ik een velletje van een pas geheelde schaafwond aftrok. Maar hoe verder mijn verhaal vorderde, hoe verder ik dat korstje afpeuterde, hoe minder zeer het deed, tot ik me realiseerde dat ik nu pas écht gegroeid ben. Dat ik niet het korstje van die wond heb getrokken, maar dat ik plaats heb gemaakt voor nieuwe huid.
In februari ligt mijn boek in de winkel. Gewoon een feelgood, precies zoals altijd, maar met een rode draad die heel belangrijk voor me is. Geen depressief ‘ik ben gepest’-boek maar een boek vol hoop dat laat zien dat je zelfs goed terecht kunt komen als je gepest bent, als je geen uitweg meer zag. Een boek dat misschien nu mensen die gepest worden kan helpen, of mensen die pesten kan laten inzien wat ze doen en welke gevolgen dat kan hebben. (Ja, lieve mensen, pesten is niet alleen iets van jongeren…)
Het klinkt misschien heel raar, maar ik heb er echt zoveel zin in dit boek, gewoon omdat het anders dan anders, maar toch helemaal mij is!
(Tijdens mijn boekpresentaties probeer ik altijd mijn eerste exemplaar aan iemand te geven die belangrijk voor mij, of voor mijn schrijven is geweest. Ik zat net hardop om mezelf te grinniken toen ik me bedacht: ‘Welke van die pesters kan ik nou eens vragen….’)
