Meeting Jennifer Armentrout deel 1
Tijdens de New adult Brainstorm bij Zomer en Keuning eerder dit jaar wisten wij het nieuwtje al, dus ik heb me er veel langer op kunnen verheugen dan de meeste mensen: De Amerikaanse Jennifer l. Armentrout zou naar Nederland komen! Nu is niet iedereen zo gek als ik, dus als jullie haar niet kennen: Zeg maar één van de grootsten in ‘mijn’ genre. Maar het lijkt me verstandig als ik gewoon bij het begin begin. En zoals jullie onderhand van mij weten… Pak er maar een stoel bij want je zit hier nog wel even.
(Tipje: Als je de reis en Utrecht wil overslaan, klik dan HIER om meteen naar het evenement te gaan.)
Donderdagavond had ik buikpijn en kon ik niet slapen. Niet omdat ik Jennifer zou gaan ontmoeten, maar omdat ik de volgende ochtend om 10 uur had afgesproken in Sittard met Daniëlle, Wenda, en Liza. Zij hadden me meegevraagd omdat we allemaal vanuit Limburg moesten reizen. In Eindhoven zou daar Hanneke nog bij komen en dan zouden we samen in Utrecht gaan winkelen. Of iets dat daarop lijkt. We hadden een groepsapp en blijkbaar had Liza 540 gemiste berichten na een paar uur niet kijken. (Oeps…) Ergens om 2 uur lag ik nog te appen en het was al half vijf voor ik eindelijk in slaap viel. Heel fijn, is het ook snel ochtend. Dat mijn oogleden ergens op mijn enkels hingen was bijzaak.
Over de treinreis kan ik weinig vertellen, behalve dat ik eens mijn boek onder mijn neus gedrukt kreeg, na een ‘OH JIJ BENT TOCH DIE BEKENDE SCHRIJFSTER WIL JIJ MIJN BOEK SIGNEREN?’ Je zag ineens overal hoofden draaien en tussen stoelen door kijken om maar een glimp op te vangen van die ‘Bekende schrijfster.’
Gelukkig kwamen we redelijk netjes in Utrecht. Maar daar ging het mis. Mijn broodje geitenkaas bleek belegd met een hockeypuck. Wat daar op lag doe ik normaal nog niet in een maand op een broodje. De honing droop er aan alle kanten tussenuit en toen ik net heel charmant en damesachtig een grote hap had genomen zei iemand iets waar ik om moet lachen. Dat gaat dus niet. En dus zat ik te stikken, te lachen, te wapperen met dat broodje en te huilen, en dat allemaal ineen. Ik had een paars hoofd, glittertranen over mijn wangen lopen en mascara tot in mijn neus. Het was niet te houden. En wie mij kent die weet dit: Als ik eenmaal begin is er geen houden aan, dus dit was de eerste keer van vijf keer janken en grienen.
Ik had ze boekenleggers beloofd en die moest ik nog signeren. ‘Ik heb er zo’n hekel aan als iemand gewoon VEEL LEESPLEZIER ergens op schrijft…’ dus schreef ik ze maar helemaal vol, wat nog best een kunst is met die kleine boekenleggers. We kletsten over boeken, auteurs, over ontmoetingen en ik leerde er ook nog een hele hoop van. Op dat moment viel het me pas op hoe ik me ’thuis voelde’ tussen deze meiden. Ik weet niet of dat echt een compliment voor hen was, maar de zenuwen waren duidelijk niet nodig, want ik heb me eigenlijk geen moment overbodig gevoeld. Ze waren wel blij daar toen we weggingen. Hmmm.
We dwaalden een beetje rond door de stad, en hebben in boekwinkels gevraagd naar Armentrout boeken (Hadden ze niet.) , Sophie Jackson boeken (Hadden ze niet) en Zomer en Keuning boeken. (Hadden ze ook niet. ) Toen hebben we naar New adult gevraagd en jullie raden het al: Ook dat hadden ze niet. Dus hebben we die man haarfijn uitgelegd wat dat precies is, en dat wij dat heel graag lezen en er graag meer van willen zien in de boekwinkels. Ik denk niet dat hij echt geluisterd heeft, maar we hebben ons best gedaan. (Dus boekwinkeliers die hier toevallig terecht komen, het slaat echt nergens op dat jullie het niet hebben!)
Het regende, één van ons moest de hele dag naar de wc en als de een was geweest moest wel weer een ander (Vrouwen zijn zeikwijven) en dus gingen we maar weer ergens zitten en iets drinken. Beetje vicieuze cirkel: Drinken, plassen, zitten, weer plassen. Het was wel een beetje een ballentent, dus toen we apart gingen afrekenen wilde de serveerster dat ‘Liever niet’
Ja sorry hoor, ik betaal ook ‘Liever niet’ maar als ik wil drinken dan moet het toch. Dus als wij apart willen afrekenen…dan moet dat eigenlijk ook. En LIEVER NIET impliceert dat het wel zou kunnen en dat was dus ook niet zo. Liza had geen zin in stress dus die regelde het, maar als ze dat niet had gedaan was ik blijven staan hoor. Liever niet.
Inmiddels waren er nog meer auteurs in Utrecht aangekomen en liepen we in de stromende regen naar de mc donalds (Voor de zoveelste keer eten…) Ik denk dat elke bezoeker van het event daar onderhand zat, want ik hoorde verschillende keren mijn naam. Ik bleek zelfs een stalker te hebben die me herkende op de wc. Als dat niet eng is! Hoogtepunt in de Mc was toch wel mijn ‘handsanitizer’ : Ik vind het echt VRESELIJK om vieze handen te hebben en je hebt niet altijd water in de buurt. Dus heb ik altijd zo’n flesje van dat alcoholspul bij me om mijn handen schoon te maken. Dit keer felgroene, van de Primark. Hartstikke chemisch kleurtje.
Ik heb net een grote blob van dat spul in mijn linkerhand gespoten als ik moet niezen. Niets aan de hand, hou ik mijn rechterhand voor mijn mond. Vervolgens ga ik nietsvermoedend door met het verdelen van de gel en het uitsmeren over allebei mijn handen en daarmee in het rond wapperen om ze te laten drogen. Tot ik aan de overkant van de tafel ineens Hanneke met open mond en echt een blik van pure wálging naar me zie kijken. De opluchting op haar gezicht toen ze het flesje zag… Toen begreep ik pas dat ze dacht dat ik in mijn hand had geniest en het daarna heerlijk van de ene in de andere hand liet lopen en uitsmeerde over allebei. Smakelijk eten!
Ons groepje was voor de mc al uitgebreid met Olga en Suzanne, en die hadden weer Renske meegenomen en onderweg kwamen we steeds meer mensen tegen. We gingen gezellig in een optocht naar de locatie.
De winkel van Sinkel.
Of toch niet? Inderdaad. Toch niet. Waar wij dachten dat we moesten zijn, bleek het toch nog een kilometer verder te zijn.
Gelukkig hebben telefoons tegenwoordig Google maps en zo liepen we dwars door Utrecht -hier naar links- Pas op, een auto! -Kijk uit naar rechts!- , elke stap een stapje dichter bij Jennifer…
En toen stonden we ein-de-lijk voor die deur. Of in de gang eigenlijk.
