Beter dan Netflix- Colleen Hoover.

Het was donderdagavond, half 11 of zo, en er was nog niets aan de hand. Ik stond net op het punt om naar bed te gaan, toen Colleen Hoover op haar Instagram schreef: ‘Morgen gaan we naar Amsterdam.’  Wie Colleen Hoover niet kent: Colleen is mijn HELD. Mijn idool. Mijn voorbeeld. Zij is mijn Stephen King van het New Adult Genre, en ze woont in Texas. Zo goed als onmogelijk dus om die in de buurt tegen te komen. Toen ik bij Zomer en Keuning in gesprek was met de uitgever en ze vroeg: ‘Wie is jouw voorbeeld’ riep ik meteen ‘COLLEEN HOOVER!’  Je kunt dus wel stellen dat ik gek op Colleen ben.
Eergisteren zat ze dus in Parijs, en zelfs daar was ik heen gegaan -Ik ben er gek genoeg voor- als ik had geweten waar ze was. Dus ondanks de verhuistroep en het feit dat het noodweer zou worden, wilde ik naar Amsterdam. Even twijfelde ik: Het was een familievakantie, en je hoort wel eens van ‘bekende mensen’ dat ze dat niet leuk vinden, om in hun privetijd gestoord te worden, maar toen zag ik een bericht van haar waarin ze  tegen haar volgers zei ‘Come say hi.’
Ik twijfelde nog steeds. Op de gok naar Amsterdam om tussen ál die mensen op zoek te gaan naar een paar Amerikanen? Omdat ze in Parijs ook best veel updates plaatste van wat ze op dat moment aan het doen was, besloot ik dat het de moeite waard was om het proberen, en gewoon op ‘Colleen-jacht’ te gaan. Eigenlijk sloeg het nergens op, maar ik wist dat ik anders zou blijven denken: ‘Wat nou áls’.

Ik moest zoveel doen (Middenin een verhuizing, bijna op vakantie) en eigenlijk kon het helemaal niet, maar ik heb de beste man van de wereld die zei dat het een kans was die je één keer krijgt en dat je hem dan moet grijpen. Ik twijfelde nog steeds. Via via had ik gehoord dat ze naar de Nachtwacht wilde, en op haar Insta zag ik foto’s dat ze in de trein zaten vanuit Parijs. Dat was de druppel, en het laatste zetje dat ik nodig had. Ze was echt onderweg en het feit dat ik daar kriebels van in mijn buik kreeg was een teken dat ik het moest proberen. Ze zou ook maar één dag in Amsterdam zijn omdat de opstapplaats van het volgende deel van hun vakantie was. Dus ik had één kans.

Een paar simpele rekensommetjes en ik trok de conclusie dat ze rond 14.00u in Amsterdam zouden aankomen. Ik zou moeten rennen om dat te redden, maar het zou net kunnen. Patrick bracht me naar Sittard, zodat ik de trein kon halen die ik in Heerlen net gemist had, en voor ik het wist liep ik om 14.15 het station uit in Amsterdam. WAT-EEN-DRUKTE! Logisch, in Amsterdam, maar ik ben nog nooit in mijn eentje in Centrum Amsterdam geweest, of toen lette ik er niet op. Ik liet Google maps me naar het Rijksmuseum brengen. Als zij hun spullen nog naar het hotel gingen brengen, was ik daar eerder en zou ik ze vast en zeker tegenkomen.

In de tussentijd had ik wel een bericht naar Colleen gestuurd met dat ik in de trein was gestapt en hoopte haar tegen te komen, maar zo gaat dat op IG, als je geen ‘volgers’ bent komt het bericht in een mailbox die je niet ziet. Ik tagde haar in foto’s die ik plaatste, stuurde een bericht op twitter en deed alles wat ik maar kon bedenken om haar aandacht te trekken.  Eenmaal bij het Rijksmuseum viel me als eerste op hoeveel deuren er daar waren. Dat was wel een moed-zakt-me-in-de-schoenen momentje. In mijn eentje kan ik dus géén tien plekken waar mensen naar binnen of buiten komen in de gaten houden. Terwijl ik er stond, ongeveer drie kwartier voor sluitingstijd, kwam er een update op haar Insta: Ze keek tv. Op een hotelkamer. De lucht begon te betrekken, er vielen een paar spatten uit de lucht en omdat het museum toch bijna zou sluiten gaf ik dát in elk geval op. Er kwamen geen updates meer en ik probeerde als een toerist te denken: Ik dacht dat ze misschien naar de wallen zouden gaan, of naar de dam. En één ding scheelde: Door het slechtere weer verdwenen ook de toeristen.

Ik was een aantal mensen via mail of whatsapp op de hoogte aan het houden, en omdat het een last-minute-actie was had ik geen tijd thuis om mijn externe accu op te laden en dus begon ik hem een beetje te knijpen. Met nog maar 22% batterij en een treinkaartje dat op de telefoon staat -en ik dus niet kan tonen als die leeg is- besloot ik om dan maar ergens te zoeken waar ik kon opladen. Bij de Primark!!! Dus ik daar naar boven, stekkertje erin, en wachten. Ik dacht dat ik met 35% wel tot thuis zou komen, en omdat het inmiddels heel hard begon te regenen besloot ik om het helemaal op te geven. Ik stuurde Olga (een van de mensen die ik op de hoogte zou houden) een bericht dat ik niet meer wist wat ik nu nog moest doen en dat ik naar huis zou gaan. Ik zei letterlijk: ‘I give up’ toen er een nieuwe update van Colleen kwam. Ik zag hem terwijl ik naar buiten liep, in de regen, op weg naar het station.

Ze plaatste een foto, en ik reageerde daarop met dat ik al vier uur rondliep op zoek naar haar en dat ik nu -crying- terug naar huis ging. Op messenger kwam een bericht binnen van Olga met de nu al legendarische woorden: ‘Maar je hebt in elk geval een leuk verhaal!’ Net als ik iets terug wil zeggen komt er een melding van Instagram: een privebericht. Mijn hart slaat een slag over en staat dan helemaal stil. Een privébericht van Colleen Hoover. Met de vraag of ik al weg ben. Nee. Ik ben er nog. Wel bijna weg. Dan de vraag of ik naar haar hotel wil komen. Mijn eerste reactie is: Are you serious? Ik kon het dus echt niet geloven. Een paar berichtjes over en weer (en een hysterisch bericht naar Olga) en een kwartier later sta ik voor het hotel. In een zacht gezegd niet al te duur-hotel-waardige outfit. Ik ben inmiddels zeven uur onderweg, ben verregend en verwaaid, en mijn ballerina’s soppen van de plassen waar ik doorheen heb gelopen zonder te kijken in mijn haast om hier te komen.

EN DAAR ZIT ZE. Met Beckham (Haar zoon) en met Vannoy (Haar moeder) Mensen die ik alleen van internet ken. Ik weet even niet zo goed wat ik zeggen moet. Het is wel mijn IDOOL dat daar voor me staat, waarvan ik een uur geleden nog dacht dat ik haar nooit zou ontmoeten. Ze komt op me af lopen, slaat haar armen om me heen in een of andere grote ‘bearhug’ en zegt dat ze mijn berichtjes niet had gezien, pas toen ze me aanklikte om te vragen of ik al weg was. Hoe geweldig ze het vond om te lezen en dat ze zich vereerd voelde dat ik al die moeite voor haar had gedaan. We maakten een praatje, en eigenlijk had ik gezegd dat ik één foto wilde en graag mijn boek wilde laten signeren en dan weer weg zou gaan, maar ze is echt zo warm, lief,  en spontaan, en het draaide erop uit dat ik twintig minuten met haar in dat hotel heb gestaan.

Ik heb wel 100 foto’s, en toen mijn eigen boek ter sprake kwam, zei ze vol verbazing: ‘You are a writer?’ Ik knikte, liet de cover van ‘De mooiste dag van je leven’ zien. Zei zei dat hij ‘Sooooo pretty’ was, en dat de rozenblaadjes op het boek haar aan haar eigen boek deden denken. Toevallig het boek dat ik bij me had, en de reden waarom ik ook zo blij ben met mijn rozenblaadjes!  Ik haalde haar boek uit mijn tas om te laten signeren en ze signeerde het met mijn eigen signeerpen, die nu nog specialer is dan hij al was. Ik gaf haar nog mijn visitekaartje met een engeltje eraan en we praatten nog even  (Ik had iemand beloofd iets tegen haar te zeggen als het zou lukken en dat heb ik dus gedaan.) Mijn benen trilden en mijn hart ging nog steeds te keer. Ik kon níet geloven dat het gelukt was. Sommige dingen die ze had gezegd -maar die ik helaas voor me moet houden- kon ik ook nog steeds niet geloven.  Voor ik wegging zei ik: ‘Ik ben eigen verrast dat je ook kunt lachen op foto’s. ‘ Ze gilde: ‘We forgot the death stare!!’ en voor ik het wist stond Colleen naast me haar ‘Signature-face’ te doen. Ik moest meedoen, maar ik kreeg de slappe lach van de manier waarop ze keek. Na acht pogingen ging het eindelijk goed.
We namen na nog een paar knuffels en bedankjes (Van mij aan haar, dat ze dit echt gedaan heeft, en van haar naar mij, dat ik al die moeite had gedaan) afscheid en ik liep op wolkjes naar buiten met een smile op mijn gezicht die er nog steeds niet af is! Hoe vaak heb je nou die kans om tegen iemand te zeggen dat zij je grote voorbeeld is? (Ik denk tenminste dat ik dat ook gezegd heb, maar ik was zo flabbergasted  tegenover haar te staan, dat ik al blij ben dat ik mijn naam nog wist.)

Bij het station kwam weer een melding van mijn telefoon: ‘Colleen Hoover volgt je nu.’  (Waaaaaaaaaaaaah!) Daarna ‘Colleen Hoover vindt je bericht leuk’ , gevolgd door ‘Colleen Hoover heeft je genoemd in haar verhaal.’ Ondertussen explodeerde mijn Insta bijna door al die mensen die wilden weten of het gelukt was, omdat Colleen had gezegd dat ze me een privebericht zou sturen, en reacties op haar verhaal met mijn foto erin.

Bij een artiesteningang in je eigen stad wachten op een artiest is één ding, maar naar de andere kant van het land gaan op de gok of je je idool tegenkomt was ook voor mij een eerste keer. En ik kan er nog steeds met mijn verstand niet bij dat het lukte. COLLEEN IS THE BEST! (En speciaal voor haar ga ik dit nu in het engels vertalen zodat ze het zelf ook snapt. Hahaha.) Dit was mijn droom en hij is gewoon uitgekomen ook!!!!! Af en toe loont het om een beetje gek te zijn!