Het fantastische boek, een shortlist en Kluun!

Zaterdag 8 april was ‘De dag van het fantastische boek’ in
Amsterdam. Aan het einde van de dag zouden de winnaars van de Harland Award verhalenwedstrijd bekend worden gemaakt waarbij wij aanwezig wilden zijn. Niet per se omdat we de illusie hadden dat we hoog zouden eindigen, maar gewoon omdat zoiets heel erg leuk is. Inge en ik hadden er zin in. We gingen al heel vroeg, zodat we er een dagje Amsterdam aan vast konden plakken, en naar de Bijenkorf konden gaan voor het ‘Feest der letteren’.   Een volle agenda dus. En nog hadden we tijd te kort. (Sorry, dit is een lááááng verhaal.)

Onze dag begon ergens om tien uur s’ochtends in de trein. De overstap ging goed, en zonder noemenswaardige problemen kwamen we aan in Amsterdam. We hadden best wel honger en na een wandeling kwamen we ergens op de wallen bij een tentje waar we op het terras gingen zitten om een tosti te eten. Allebei eentje met geitenkaas en gerookte kip. Hij was heerlijk. Tijdens het eten hadden we een serieus gesprek en konden er gewoon niet op komen hoe die dingen heten die bij een vrouw aan de eileiders vastzitten. Daarover later meer.
Omdat Inge nog nooit op de wallen was geweest zouden we daar even een rondje lopen. Het was nog heel vroeg, en een hoop raampjes waren leeg. Inge keek een beetje teleurgesteld rond en vroeg ‘Nou, waar zijn ze dan? Ik zie helemaal geen…’ Voor ze haar zin af kon maken kwam ze rechts langs een ruit met een nogal eh… goed bedeelde dame en keek ze precies tegen de G-cup van betreffende dame aan. Nou Ing, daar dus!! 😉

Ongemerkt vloog de tijd vreselijk snel voorbij en was het tijd om naar de bijenkorf te gaan. Daar zouden auteurs zijn en ik liep al de hele dag met ‘Komt een vrouw bij de dokter’ in mijn tas omdat Kluun er ook zou zijn. En als er iemand is die ik graag een keer zijn hand wilde schudden, was dat Kluun. Maar toen kwamen we een winkel tegen met Vintage jurkjes. Tja. Die konden zowel Inge als ik niet weerstaan en in plaats van hand schudden met Kluun stonden we een half uur jurkjes te passen (Om uiteindelijk zonder jurkje weer naar buiten te lopen omdat we die toch niet mee konden nemen.)

Toen snel naar de bijenkorf waar ik ineens oog in oog stond met Kluun. Overal op de borden stonden opmerkingen over ‘Boeken kopen om te signeren’ maar toen ik het vroeg signeerde hij ook mijn zelf meegenomen boek en ging daarna ook nog met me op de foto. (Ik blij!)  Niet dat je iets kunt zeggen over iemand die je tien seconden hebt gesproken, maar hij is hartstikke aardig. Na even zwaaien op Thomas OldeHeuvelt en ‘Hoi’ zeggen was het alweer tijd om door te lopen. (Oppassen, Conny Palmen zwalkte ook nog voorbij) Daar had het eigenlijk bij moeten blijven. Tot Inge ineens weer wist hoe die dingen-aan-je-eileider heten. En dat echt KEIHARD door de bijenkorf riep. Het galmde langs de roltrappen en volgens mij konden ze het op de eerste verdieping ook horen… EIERSTOKKEN!!!!!! 

Toen we naar buiten liepen kwamen we op de Dam midden in een kermis terecht, waar Inge iemand zag lopen met een slushpuppy, die zij ook wilde hebben. Acht rondjes door die pest-drukte later hadden we nog geen slushpuppy gevonden en alles al drie keer gezien toen ik de briljante ingeving kreeg dat het misschien van de Jamin kwam en niet van de kermis. En ja hoor. Een wandeling van vijf minuten later had ik een innig tevreden Inge bij me die zuigend aan haar rietje het gelukkigste meisje ooit was. En ze zou nog gelukkiger worden, want we liepen terug naar de Primark. Wat een ENORM ding. Ik kocht er oorbellen en Inge een haarbandje met bloemen vanwege de sfeer van die avond, en daarna zouden we gaan eten. Het verhaal van hoe wij Sushi aten was niet zo heel boeiend, maar daar kwamen we tot de conclusie dat we nog geen boekenbon hadden gekocht voor Jellie (Waar we zouden logeren…) dus moesten we weer naar de Bijenkorf rennen, wéér naar de vierde verdieping, waar het meisje echt vreselijk traag was, en inmiddels was het 18.59 terwijl we om 19.00 hadden afgesproken met Jellie en haar man, voor het theater, dat 11 minuten lopen was…. Mijn wegwijsskills lieten ons aardig in de steek maar toch kwamen we om 19,15 aan bij het compagnietheater waar Jellie en haar man al op ons stonden te wachten. HéHé. We hadden het gehaald…

Om een lang verhaal iets korter te maken sla ik over hoe gammel de tribune leek en dat ik elke keer bijna een hartverzakking kreeg als er mensen gingen klappen omdat ik dacht dat het zou instorten, en ook hoe er iemand tegen me zei dat mijn verhaal een van haar favorieten was. (Zie je die man in het blauw op de bovenste rij? Dat is de redacteur van Luitingh Sijthoff en die zat recht achter ons. Dan weet je HOE HOOG HET WAS!) De uitreiking begon en ik zat eigenlijk alleen maar te wachten op het moment dat ze een of andere ranglijst bekend gingen maken want ik hoopte zo dat ik dit keer ietsje hoger was gekomen dan de laatste plaats. Leuk detail, dat ik naar Amsterdam moet gaan, om mensen tegen te komen die een straat verder wonen: Ria en Sascha van Initium, die voor onderstaande foto hebben gezorgd en de avond gefilmd hebben. <3 (Thanks jongens!!)

Bij de Harland Awards lezen eerst voorselecteurs je verhaal. Van alle ingezonden verhalen gaan er 55 naar de longlist. Dat is weer een andere jury. Die sturen 25 verhalen door naar de shortlist (=finale) en de laatste jury. Ik weet nog van vorig jaar hoe hoog het niveau was, en dat zelfs de top 25 schrijvers al 1000 keer beter dan ik zijn, en ik rekende dus ook erop dat ik bij de voorselecteurs al gesneuveld was. Omdat ik met tranen in mijn ogen van het lachen zat om iets wat Inge zei (Ik ga het niet herhalen) ontging het me bijna dat ze begonnen met het laten zien van de top 25 op het grote scherm. ‘Vorig jaar klapten ze voor iedereen op dat scherm’ zei ik, toen de nummer 25 aan de beurt was geweest. En toen klapte er inderdaad iets: Mijn kaak, op de grond, bij het zien van de nummer 24.

Ik maakte een raar geluid, dat door de hele zaal galmde en het is echt niemand ontgaan dat ik niet verwacht had mijn naam te zien. In wedstrijdtermen is 24e niet iets om trots op te zijn. In Harland termen is het juist iets om HEEL erg trots op te zijn. Ik steeg 143 plaatsen ten opzichte van vorig jaar en ik heb de rest van de avond op wolkjes gelopen. Daarna was het tijd om te feesten en wat te kletsen. Ik sprak met Hilda spruit en Jen Minkman van DVP publishing en ging daarna op de foto met Deborah Elisabeth. Ik heb ontzettend veel respect voor de man van Jellie, die het maar mooi volhield tussen al die kakelende kippen. Ergens in de buurt van middernacht hielden we het voor gezien en wandelden we op ons gemak naar de parkeergarage (Waar 8 uurtjes parkeren blijkbaar 40 euro kosten. Auw.)

Ik heb een fantastisch weekend gehad. Niet in de laatste plaats door het geweldige gezelschap en de lieve mensen om me heen. (Nee Kluun, niet jij.) Ik had me geen mooiere manier kunnen wensen om mijn ‘uitstapje’ naar een ander genre mee af te sluiten, maar ben er wel weer van overtuigd dat het een goed idee is om dit niet meer te doen. Beter dan dit kan het toch niet meer worden. (Ik had al besloten niet meer aan deze wedstrijd mee te doen voor ik ging.) Het is heel fijn om ergens te zijn met mensen die ondanks dat ze zelf ook mee hebben gedaan, oprecht blij voor jóu zijn als je iets goed doet.  Ik hou van jullie allemaal!!!

Ik hoop dat je genoten hebt van mijn ‘uitstapje’