“Het is over”- Mijn liefde voor Volumia

Op mijn zeventiende was ik enorme Volumia-fan. (Hey, we hebben allemaal zo onze rare dingen, ja!!) Het volgende verhaal uit de “Anekdote-reeks” gaat dan ook daarover.

“Het is over”

Ik had al eens een poster opgestuurd die een paar dagen later terug kwam mét handtekening van Xander. Met mijn naam erop, Helemaal geweldig. (LACH NIET). Ik heb m ingelijst, net als de foto met handtekening van iedereen van Volumia. (LACH NIET!) Toen Patrick en ik tijdelijk uit elkaar waren heb ik me opgesloten op mijn kamer, met “Het is over” op repeat. (LACH NIET) Toen het later weer goed kwam tussen ons, (Op de 25 jarige bruiloft van zijn ouders) zong hij “Hou me vast” voor me. Nog steeds ons liedje.

Dit alleen even als inleiding en om duidelijk te maken waarom Volumia zo speciaal was voor mij.

Volumia zou een concert geven hier in het theater, samen met een of andere harmonie. En ik wilde daarheen. Maar helaas, geen kaartjes meer te krijgen. Shit. Tot ongeveer anderhalve week vantevoren Patrick naar me toe kwam dat hij nog één kaartje had kunnen regelen. (Ik geloof er niets van, hij wilde gewoon zelf niet mee 😀 ) en ik dus zou kunnen gaan als ik wilde.

Ik gedroeg me op dat moment geloof ik als een meisje van 12 maar het boeide me echt niet:
Ik zou eindelijk Xander live horen zingen en ik zou eindelijk mijn kans krijgen met hem op de foto te gaan en hem te vertellen hoe geweldig hij was…

Oké. Hoe zou ik dat aanpakken? Op dat moment was Internet nog niet zo erg als nu (Ja, zo oud ben ik…) en ik heb toen gebeld met het telefoonnummer dat ik via via te pakken kreeg. Ik kreeg een antwoordapparaat. Ik sprak netjes in wie ik was en wat ik wilde en waarom ik dat wilde tot het piepje te horen was. Bandje vol! Een dag later belde ze terug. Ik weet haar naam niet meer dus ze heet vanaf nu Truus.

Goed, Truus reageerde dus dat dat niet mogelijk was, dat ik ook niet naar de artiesteningang hoefde te gaan, ze zouden niet naar buiten komen, vergeefse moeite, deden ze niet aan. Ik was wel teleurgesteld , maar ach, het concert zou er niet minder leuk van worden. Dus, op de dag zelf ben ik vol goede moed gegaan.Het was geweldig,Blabla, veel mensen, echt super,goede muziek, keihard meezingen, je kent het wel. Afgelopen, En ik liep de zaal uit.

Uit mijn ooghoeken zag ik ineens een paar meisjes van die harmonie een deur door lopen. Ze waren nog in uniform dus het leek me dat ze zich gingen omkleden. En waar doe je dat? Juist. In een kleedkamer. Hmm, niemand anders kijkt, Ik ga er achteraan!!! Dus net voor de deur dichtviel wurmde ik me erdoorheen. Het was erg druk en in eerste instantie viel het niemand op dat ik daar niet hoorde. Toen het wél iemand opviel loog ik met een staalhard gezicht (Quick thinking!) dat ik afgesproken had met Truus en dat die ervan wist. Tot mijn grote verbazing liet hij me doorlopen. Há!!!!!!! Die moest ik onthouden.

Een paar meter verder viel het weer iemand op, dat ik blijkbaar niet bij de harmonie hoorde en de harmoniekleedkamers al voorbij was. Wat ik daar deed. “Niets, ik heb een afspraak met Truus” (Hey, als het één keer werkt, waarom dan geen tweede keer?) En wederom mocht ik doorlopen.  Ik was nog een paar meter verwijderd van de kleedkamer van Xander. Ik kon hem al zien staan. WAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAH!!! IEEEEHHH!!!! OMG!!!!!!! (Ik was 17 ja… Veroordeel mij niet!)

En toen ging het mis. Iemand versperde me de weg. Een vrouw met donker haar , die me vroeg wat ik aan het doen was en wat ik daar te zoeken had. Toen had ik beter mijn mond kunnen houden maar ja, Ik was overmoedig. “Ik mocht doorlopen van Truus, die weet ervan”. Aan het rare gezicht dat ze trok had ik al moeten weten dat er iets mis was. “Nee hoor!” zei ze. En ik kon mijn gezicht weer niet houden “En hoe wil jij dat weten?” (Voelen we hem al aankomen???)

“IK BEN TRUUS”

:-$ OEPSIE!!

Truus wist helaas wel nog wie ik was en ook dat ze mij verteld had dat het niet zou lukken en dat ik het niet hoefde te proberen. Maar hey, ik was zo dicht bij Xander dat ik mezelf voor mijn kop zou slaan als ik het niet zou proberen en ik riep hem. Truus was het er niet mee eens maar hij kwam zijn kleedkamer uit. OMG!!! En hij praatte tegen me!! OMG!!!! Hij wilde NATUURLIJK die foto met me maken…..OMG!!!!!! Goed, ik had mijn foto, ik had mijn handtekening , ik had gratis een vieze blik van Truus, wat wilde ik nog meer?

Ik heb wel een week op wolken gelopen…….. (LACH NIET!!!!) En als ik nu een liedje van Volumia hoor, krijg ik nog steeds een glimlach om mijn mond. En jullie vast ook na het lezen van dit verhaal.
EEN GLIMLACH!!! JE HOEFT NIET ZO HARD TE LACHEN DAT IK JE TOT HIER HOOR!!!!!!