Het valentijnfestival 2017!

‘Ik ga dat écht een keer doen!’ zei ik tegen Patrick. ‘Naar zo’n evenement, misschien kan ik nog wel een of twee visitekaartjes uitdelen, en wat contacten leggen.’ Dat had ik nog nooit gedaan, en het leek me gewoon eens leuk om mee te maken. Dit was een van de dingen waar mijn eerder blog ‘Drempels’ over ging. Dit varkentje ging ik even wassen.
Ik koos voor het ‘Valentijnfestival’ , omdat ik aan de schrijfwedstrijd had meegedaan en de hele opzet van het festival erg leuk was.  Jellie had ook meegedaan en al snel kwamen we tot de conclusie: Dit gaan we gewoon samen doen! Toen mijn vriendinnen gisteren in Utrecht op me stonden te wachten grapten we toen we net een uur samen waren nog: ‘Nou, dat zal een gekke blog worden.’ Maar hoe gek nou écht, kon ik toen nog niet vermoeden…

Jellie zou naar Den Bosch komen en van daar zouden we verder reizen naar Utrecht, waar Sabje zich bij ons zou aansluiten en dan zouden we samen naar de locatie van het festival gaan. Dus toen in Den Bosch een vrouw in een stampvolle trein aan mij vroeg ‘Kan ik hier zitten?’ schudde ik mijn hoofd. ‘Daar zit al iemand!’ Er had de hele weg nog niemand gezeten, en na tien minuten naar deuren kijken werd het me duidelijk dat er ook niemand ZOU gaan zitten. Dus belde ik Jellie. “Oh! Ik heb me vergist! Je bent te vroeg, ik wil net naar Den Bosch komen!” Ondertussen voelde ik de ogen van de halve trein op die lege stoel gericht, en dat bleef zo tot in Utrecht. Ik ben nog nooit zo blij geweest dat ik mocht uitstappen.

Eenmaal in Utrecht had ik ze al snel gevonden: Sabina en Jellie. We stonden ons een tijdje te verbazen over de hoeveelheid kattenmutsjes op het station in Utrecht. Sommigen hadden oortjes, andere snorharen. Ik voorzie een trend. Na een rondje van het toilet naar Starbucks, en naar de bussen haalde ik opgelucht adem: We zaten in de bus! Of nou ja, nog niet helemaal, want ineens kwam Sabina er achter dat we dus in de verkeerde bus zaten. Letterlijk één seconde voor vertrek kon ik de chauffeur nog overhalen de deuren voor ons open te doen en konden we nog nét in de goede bus stappen. De dag leek er niet echt beter op te worden.

Na een korte wandeling door de sneeuw kwamen we er aan: Het valentijnfestival!
Ik was vol goede moed: Vandaag ging ik een paar mensen aanspreken, liefst uitgevers, en ik zou handjes gaan schudden. En auteurs gaan ontmoeten! En kaartjes uitdelen. Ik kwam Kate Paris nog tegen, en natuurlijk met haar ook uitgebreid bijgekletst over haar nieuwe project(en).
Op zoek naar uitgevers en auteurs dus ! Maar eerst wilde ik twee workshops volgen: Eentje van Suzanne Peters, en eentje van Gerda van Wageningen. Natuurlijk was ik weer eens mijn notitieboekje vergeten maar Sabina had ’toevallig’ een cadeautje bij zich: Een prachtig boekje! En dus zat ik driftig notities te maken van beide workshops, en toen het tijd was om weer even wat ‘frisse lucht’ te halen zag ik ineens dat we nog maar tien minuten hadden voor het begin van de prijsuitreikingen. Snel vlogen we de zaal in, op zoek naar een plekje want ik wilde uiteraard niets missen.

Het begon met de uitreiking van de Valentijnsprijs, voor het beste romantische boek, en na een praatje met alle auteurs ging de eer (En het beeldje) naar de vrouw die recht voor mij zat in de zaal: Simone Foekens met ‘Schelpenwit‘. Ik gunde ze het trouwens allemaal, want het leken stuk voor stuk zulke leuke vrouwen, en hun boeken lijken me ook allemaal super om te lezen. En toen kwam het moment waar de halve zaal op zat te wachten: De prijsuitreiking van de verhalenwedstrijd.

Nu kan ik wel heel stoer doen en zeggen: ‘Ik wist het wel, dat ik zou winnen, het verhaal was zo goed, ik kon gewoon niet anders dan winnen.’ Maar zo ging het niet. Ik keek om me heen en zag al die mensen zitten, vol spanning. Jellie en Kate hadden beiden ook meegedaan. Mensen knepen in hun handen en er klonk gezucht. De spanning was echt te voelen in de lucht. Ik weet nog dat ik daar zat en dacht: ‘Hoe zou het voelen als je hier zit en daadwerkelijk denkt dat je verhaal een kans maakt?’ Ik had dat compléét niet. Er waren zulke grote namen, daar kon ik nooit bij zitten. Ze noemden de eerste naam. Die persoon was er niet. Ze noemden de tweede naam: Martin scherstra. Op dat moment dacht ik al: Oh, dat is een grote naam. Nou, dan is de winnaar wel al bekend… En terwijl ik daar zat, hoorde ik ineens mijn eigen naam. Huh? Wát? Nee!

Toch ben ik opgestaan, en als in een roes naar voren gelopen. Gelukkig maar een kleine wandeling want ik had slappe knietjes van schrik. De juryvoorzitter maakte bekend dat die andere persoon die er niet was, toch niet gewonnen had, en daar maakte mijn benevelde brein van dat ik vlak na Martin Scherstra was geeïndigd. Ik zocht mentaal steun bij Jellie en Sabina, en dacht dat er een stukje uit het juryrapport zou worden voorgelezen. En toen hoorde ik mijn naam. En dat moment heeft de meest hilarische foto ooit opgeleverd. Ik sloeg mijn hand voor mijn mond, en ik dacht: DIT KAN ECHT NIET.  Tot zover ‘Rustig aan beginnen, beetje op de achtergrond blijven, beetje kaartjes uitdelen’ Ik deelde bijna al mijn kaartjes uit!!!! (En dat was omdat Sabina op rij 2 in gebarentaal duidelijk maakte dat ik moest zeggen dat ik ze had…Anders was ik dat glad vergeten.)

Felicitaties van de Jury, van Martin, die heel lief zijn best deed om me op mijn gemak te stellen maar mijn hart sloeg met veel meer slagen dan nog gezond is. Ik heb meer onzin uitgekraamd dan samenhangende woorden, maar dit betekend zo ontzettend veel voor mij! De rest van de middag ging pas echt in een waas voorbij. Dáááág plannen om mezelf aan een uitgever voor te stellen. Doei plannen om een beetje contacten te leggen. Auf wiedersehen, plannetje om een praatje met de juryleden te maken. Ik heb het geprobeerd, maar ik kon alleen maar dingen uitbrengen als ‘Ik kan het niet geloven’ en ‘Dit kan toch gewoon niet waar zijn.’ Tussen het handje schudden en de felicitaties in heb ik dat denk ik wel 100x gemompeld. Dus sorry als je me gisteren aangesproken hebt en ik iets raars heb gezegd. Ik was overdonderd. (Dat is te zien via de facebookpagina van het valentijngenootschap, het is namelijk live gestreamd..)

Iedereen die zelf schrijft zal het met me eens zijn: Er is niets mooiers dan wat wij doen. Schilderen met woorden, een lezer even meenemen in het leven van iemand die wij verzonnen hebben. En om dan op deze manier ‘beloond’ te worden, echt waar!! Ik weet niet hoe ik het moet uitleggen (En dat voor iemand die iets met woorden doet….) maar het gevoel dat ik gisteren kreeg is met geen pen te beschrijven. Ik ben nu hard bezig met een manier om mijn verhalen op de site te zetten. Het tweede verhaal krijgen jullie sowieso, maar met het eerste, en winnende verhaal moet ik even op toestemming wachten. In het juryrapport staan dingen als: ‘Talent laat zich niet verloochenen’ en ‘Auteur in de dop’ (=Uit de mond van iemand die al 120 boeken geschreven en uitgegeven heeft.) en ‘Advies voor de auteur: Wanneer je altijd zo schrijft, meld je een van de uitgevers in dit genre’  Ik denk dat iedereen begrijpt dat ik met tranen in mijn ogen het pand verliet. Ik had nog twee en half uur reizen voor de boeg maar ik liep op wolken, ondanks de treinreis from Hell, met de overvolle trein en bijna uur extra reistijd. Het kon me écht niets schelen. Ik heb de hele weg telefoontjes beantwoord, op facebook gezeten en gestrááld.

Organisatie, Jury, iedereen die aanwezig was!
Ik had een ‘speech’ moeten hebben. Ik had iemand moeten bedanken. Ik had zoveel moeten doen. Maar wat ik heb gedaan, dat kwam uit mijn hart. Omdat ik zo oprecht geschrokken, en vreselijk blij was. Dat was een reactie uit pure emotie. Bij deze, iedereen die ik niet gesproken, gezien of geantwoord heb: HARTSTIKKE BEDANKT! Ik ben onwijs blij! (En hoe vaak ik niet gehoord heb dat dit de geweldigste reactie ooit was….)

En natuurlijk zou deze blog niet compleet zijn zonder een bedankje aan mijn twee vriendinnetjes, die mijn hand hebben gehouden en me af en toe een schop in de goede richting hebben gegeven. (Letterlijk…) Ze hebben mijn kaartjes uitgedeeld terwijl ik het thuisfront belde, ze zorgden ervoor dat ik de goede kant op liep, haalden mijn goodiebag op omdat ik geen meter kon lopen zonder een handje en felicitatie te krijgen, ze droegen zelfs mijn bloemen voor me als de telefoon ging en ze waren net zo blij als ik. Lieverds!! HARTSTIKKE BEDANKT!!!!!! Dat jullie er waren, dat jullie me knepen, en dat jullie net zo blij waren als ik. En nu verwacht ik wel een kattenmuts de volgende keer dat we afspreken….

Vandaag stromen de berichten en felicitaties nog steeds binnen en ik ga ervan genieten!