Het gala van het fantastische boek.

Verleden jaar, ergens in augustus of zo zag ik een wedstrijd op internet. VER buiten mijn comfortzone, zeg maar. Fantasy, Magisch realisme, SF en horror. Het leek me echt geweldig om daar aan mee te doen. Een grote wedstrijd, er deden elk jaar veel ‘bekende’ mensen mee, en dat al veertig jaar of zo. Ik daag mezelf graag uit dus begon ik te schrijven.

Omdat ik in mijn hele leven volgens mij maar 2 fantasyboeken heb gelezen was het me al snel duidelijk dat dat hem niet ging worden. Ik ging voor horror. En hoe. Dacht ik. In mijn hoofd zag ik het verhaal helemaal voor me. Ik zou uit die comfort zone stappen en niet alleen maar schrijven wat ik ‘kan’ maar bewijzen dat ik KAN schrijven wat ik WIL. Ik schreef, verbeterde, schreef nog meer en verbeterde nog meer, verzon een pseudoniem, en stuurde het verhaal in. De prijsuitreiking zou in April zijn, tijdens het ‘Gala van het fantastische boek’

Daar moest ik natuurlijk bij zijn. Duh.
Dus kocht ik kaartjes, blies het stof van mijn geweldige kersenjurk af en maakte afspraken met andere schrijvers die ook mee hadden gedaan. En dus stapte ik afgelopen zaterdag vol goede moed in de trein om een paar uur later in Amsterdam te zitten! Eerst omkleden, achterin een winkel dat mijn ‘date’ voor me geregeld had, en daarna  ergens eten. Hoewel ik totaal niets van zenuwen had (Omdat ik wist dat het gezien de hoge kwaliteit van de andere inzenders niet erg waarschijnlijk was dat ik hoog zou eindigen) kreeg ik toch weinig mee van het eten. Ik kauwde en slikte wel maar mijn hoofd was ergens anders, vanwege de grote hoeveelheid mensen die zo meteen aanwezig zou zijn. Mijn buik deed pijn en mijn hart ging tekeer. Het etentje was wel supergezellig. Dat vonden de twee heren aan het tafeltje naast ons ook, die bleven namelijk maar naar mijn decolleté kijken in plaats van naar hun eigen bord!

Netjes om 19.15, na een wandeling door half Amsterdam op hoge hakken (Dan merk je pas hoe scheef die stad is, auw…) kwamen we aan bij de Rode hoed. Van buiten is dat helemaal niets bijzonders maar als je dan binnen bent, WOW! (Google het maar, dan zul je het met me eens zijn.) We moesten onze jassen nog naar de garderobe brengen en toen we daar stonden te wachten gebeurde het.

“Jij bent toch Tamara Haagmans?”  Eh… ja? (Ik stond razendsnel na te denken, ‘Wat heb ik nu weer verkeerd gedaan?’ ) “Ik heb een boek van jou gelezen” ging ze vrolijk door. En toen wist ik helemaal niet meer wat ik zeggen moest. Ik wauwelde maar wat terwijl ik inwendig juichte ‘iemand herkende mij en ze heeft een boek van mij gelezen.’ Ik denk dat het er vrij vreemd heeft uitgezien, en mijn excuses hiervoor dus voor wie het gezien en meegemaakt heeft. Ik doe niet altijd zo achterlijk. (Wel vaak, niet altijd!)

Toen ging het snel. Garderobe, rode loper, fotomoment, zitten. De tijd leek voorbij te vliegen. In de zaal zat een man te slapen, die elke keer als Jellie stiekem een foto wilde maken wakker schrok van het applaus, of omdat iemand iets zei. En ik genoot. Ik ben niet vaak in gezelschap van mensen die precies weten wat ik bedoel als ik iets zeg. Die me begrijpen als ik iets zeg over schrijven. En nu zat ik in een zaal, waar mensen dingen vertelden die IK herkende, en die IK begreep. Ik heb me, ondanks dat het allemaal ‘fantasymensen’ waren, nog nooit ergens zo thuis gevoeld! (Dit in tegenstelling tot de vele film-dingen die ik meemaak…waar ik nooit iets van begrijp!)

Lezing, verhaaltje, uitreiking van dit, uitreiking van dat, liedje, weer uitreiking, klappen, lachen, nog meer lachen, naar die slapende meneer kijken en bijna weer de slappe lach krijgen, opstaan en weer klappen en toen was het voorbij. Alsof we er pas vijf minuten zaten. En toen was het tijd voor de afterparty, (Joepie!) Pas toen viel het kwartje: Er kwam niemand met een blaadje met de complete uitslag. En ik was stiekem toch wel benieuwd HOE slecht mijn verhaal was. Maar helaas. ‘Morgen kunnen jullie de uitslag online bekijken.’ Dus ook niets dat onze avond kon verpesten. Tijd om te doen waar ik goed in ben. Gezellig met mensen kletsen…

Wie mij een beetje kent weet dat dat het understatement van het jaar is. Ik durf dat niet. Ik wil niet op iemand af stappen die in gesprek is, vragen of ik even een foto mag maken en gezellig kletsen over zijn of haar boek. Tot ik daar ineens Marcel van Driel zag. De lievelingsschrijver van mijn zoon. Die MOEST ik natuurlijk even om een handtekening vragen. Probleem was (juist ja…) dat hij met iemand stond te praten en ik hem niet op zijn schouder durfde te kloppen om het te vragen. Tot hij ineens oogcontact maakte. (‘Wat staat dat rare wijf naar me te staren” waarschijnlijk) , toen greep ik mijn kans. Alles voor het kind. Hij bleek een superaardige man en zette een uitgebreide handtekening voor Steef (Die ook nog jarig was…)

Tijd om de winnares te gaan zoek en te feliciteren. Dat idee hadden meer mensen, dus het duurde even voor we haar bereikt hadden, en toen weer even voor we haar konden aanspreken. Natuurlijk moest ik daar weer iets misgaan, en waren de foto’s zwaar onderbelicht, toen zwaar overbelicht en kwam iemand op het idee dat we op het podium moesten gaan staan, daar was een lamp. En wat voor een. Niet gewonnen, maar toch op het podium gestaan. En verblind voor de rest van de week door die mega schijnwerper op mijn snufferd. (Wedden dat jij iets anders dacht, waarom ik op dat podium stond? GOT YOU!)

Ik had een paar “grote namen” gezien en dus gingen we die ook nog even zoeken om een foto te vragen. En zoals je wel kunt verwachten waren die óók allemaal in gesprek met interessante mensen waardoor het even duurde voor we ze te pakken hadden. Maar Thomas Oldeheuvelt maakte gewoon even tijd voor ons en wij waren daar heel blij mee. (Dank je Thomas, je bent helemaal niet zo eng als je boeken doen vermoeden. We zagen dat je weinig tijd had en des te leuker dat je het toch even deed en de tijd gewoon nam. )

Ook deze jeugdheld van velen is in het echt een vreselijk leuke man. Hij had alle geduld toen ik probeerde de juiste hoogte vinden om een foto te maken, wat nog niet zo simpel is op hakken. Bij een trap. Ik weet niet of het door zijn bril komt of door de verhalen die hij schrijft maar ik had hier echt een heel ander beeld bij. (Ik plaatste gisteren een foto en iemand vroeg ‘Wie is dat’… ik bedoel. Hallo?)
Aan alle leuke dingen komt een eind. Dus ook aan deze avond. Ik moest natuurlijk nog met Giulia op de foto want zonder haar had ik niet zo’n leuke avond gehad. Zij is zo iemand die je gewoon al vrolijk maakt als je naar haar kijkt en die precies elke keer het goede weet te zeggen! En laat ik vooral Ger niet vergeten, onze mannelijke begeleider, die de hele avond foto’s maakte en ons beschermde tegen de boze heksen, draken en fantasyschrijvers die er rondwaarden door het gebouw. Het was een sprookje van een avond dat gelukkig voor ons niet eindigde met een verloren schoen maar wel bijna om middernacht. Ik zou blijven logeren dus ik belde even naar huis om welterusten te zeggen en dat het afgelopen was, hoe het geweest was en dat de uitslag ‘morgen’ zou komen. En dat was de avond waar ik al die maanden min of meer naar uitgekeken had.

Jij hebt natuurlijk alles gelezen nu om er achter te komen op welke plaats ik sta? 
200 deelnemers. Ik besloot de lijst van achter naar voren te bekijken omdat ik mezelf dan eerder zou tegenkomen. Bij het einde van de lijst begon ik te scrollen. Nu kan ik je vertellen, dat is niet goed, als je dan na één veeg van je vinger je verhaal al voorbij ziet komen. Mijn ogen vlogen naar het getal. Gedeelde 167e plaats. Hmmm… niet slecht. Ik had erger verwacht. Je zult maar laatste worden. Dan stop je toch per direct met schrijven? Nog eens kijken. Eh.. Gedeelde plaats met nog 33 anderen. Nog eens goed kijken. Oh. We zijn allemaal laatste. Het is een gedeelde laatste plaats… Oeps….

Ja, jullie lezen het goed… Laatste.
Achteraf gezien was mijn verhaal eigenlijk helemaal geen ‘horror’, niet in de verbeeldende zin van het woord. Het was meer de diepere boodschap in het verhaal die ‘eng’ was maar geen Stephen King- eng. Misschien dat ik dat beter had kunnen ‘inzien’ voor ik het verstuurde maar ik sta er nog steeds helemaal achter. En dankzij dat verhaal , dat nu fijn prijkt op de laatste plaats van de ranglijst van de “Harland awards” heb ik wel staan shinen op een gala. Tussen allemaal schrijvers. Tussen mensen die ik begreep, om te luisteren naar dingen die ik snapte. Ik weet hoe het is om te winnen en ik weet nu ook hoe het is om VRESELIJK te verliezen. En het boeit me geen zák want deze ervaring neemt niemand mij meer af! En ik heb nieuws erover dat nog veel beter is dan welke plaats dan ook op die ranglijst. Maar dat volgt later!

Na een terugreis die dubbel zo lang was als hij hoort te zijn omdat ik nog naar Amsterdam terug moest om mijn zoon de beloofde sloffen te kopen, kwam ik eindelijk thuis aan van mijn ‘avontuur’. Ik zou nog zeker drie dagen door kunnen schrijven maar ik denk dat jullie hier wel genoeg aan hebben. Het is misschien een béétje overdreven. Maar dat was mijn omweg van Almere via Weesp en Hoofddorp, met treinen en metro’s en bussen ook een wel. Iedereen die ik dit weekend sprak, zag, lastigviel of foto’s van heb gemaakt: DANK JULLIE WEL! HET WAS GEWELDIG!!!!!!!! VOLGEND JAAR WEER!