Tammy en de zeven dwergen
Oké, deze is echt heel erg. Hij is ook heel gênant trouwens en niet alleen omdat ik iets moet vertellen over mezelf dat niet veel mensen weten. Komt ie dan he? Ben je er klaar voor?
Ik hou van Sneeuwwitje. En dan bedoel ik niet alleen dat ik de film een keer gezien heb, maar het gaat veel, veel dieper en het is véél erger dan je denkt. Al sinds ik me kan herinneren is het mijn lievelings-disneyfilm. Ik ben Once upon a time gaan volgen omdat die over Sneeuwwitje ging. Ik heb limited edition barbies, beeldjes, kristal, porselein, mokken, potloden en vingerhoedjes. Ze staan bijna allemaal boven, maar ze zijn er wel. Mijn absolute dieptepunt is toch wel dat ik zélfs een sneeuwwitje jurk heb. (Anno 2024 heb ik haar giftige appel op mijn schouder en is ze zelf het stralende middelpunt van mijn prinsessensleeve.) Tot zover het deel dat best gênant was. Dan is het nu tijd voor het echt genante deel.
Ik ging met mijn moeder naar de studio 100 musical van Sneeuwwitje. Niets mis mee, het was geweldig en ook al zaten we tussen voornamelijk kleuters, ik had het toch nog naar mijn zin. (Ik was al een tijdje samen met Patrick dus ik moest toen zeker 18 of 19 zijn.) Toen de musical afgelopen was deed ik wat ik wel vaker deed in die tijd, zoals je hier hebt kunnen lezen. Ik ging stiekem door de artiesteningang naar binnen in de hoop dat ik Sneeuwwitje zou tegenkomen en even een foto kon maken. Ik kwam overal sprookjesfiguren tegen en na een foto met de prins, met de boze koningin en de kamerheer, zag ik Sneeuwwitje lopen en maakte snel een foto met haar. En toen kwam het briljante idee…..
“Als ik nu al die zeven kleine mensen bij elkaar krijg, dan kan ik zelf Sneeuwwitje zijn!”
Ik zou het nu niet meer durven maar ik ging op een van de mannetjes af en vroeg hem of dat misschien mogelijk was. En in plaats van heel boos worden kon hij er wel om lachen. Hij wenkte dat ik achter hem aan moest komen en ik vertelde (In het engels, omdat het bijna allemaal Britten en Amerikanen waren) over mijn fascinatie voor het sprookje. Even later hadden we er zes bij elkaar. Ik keek in het rond, op zoek naar die zevende. En toen zag ik hem lopen met een haspel in zijn handen. Dus ik erachteraan, en tikte die man op zijn schouder. Ik kreeg een vreselijk vuile blik toen ik zei “You are the last one i need to get all seven of you in one picture”
Ik begreep er helemaal niets van. Al die andere mannen waren zo vrolijk en stonden bij elkaar te wachten tot ik mijn foto kwam maken. En toen kwam het. Geloof me, als ik in de grond had kunnen wegzakken dan had ik het gedaan en ik hoor de woorden nog steeds als ik eraan denk.
“Ik hoor niet bij de voorstelling. Ik werk hier.”
Precies op dat moment kwam de laatste van de zeven aanlopen en maakte ik zo snel als ik kon een foto en daarna maakte ik zo snel mogelijk dat ik wegkwam. Ik stamelde nog iets van “sorry!!” tegen dat boze mannetje, maar hij keek niet meer om. Mijn moeder heeft het die dag bijna in haar broek gedaan en hoewel de foto echt briljant is geworden, schaam ik me nog elke keer als ik hem zie…..
