Ik wil je graag iets zeggen…

Ik zit al een kwartier naar een knipperende cursor te kijken.
‘Ja leuk!’ dacht ik. ‘Ik ga een brief schrijven waarin ik iets tegen mezelf van vroeger vertel!’ Met een kop thee naast me pakte ik deze foto erbij, en POEF! Mijn hoofd was leeg. Ik keek naar dat meisje van 12 op die foto en ik dacht: Shit. Dat meisje was zó ongelukkig…

Voor je dit gaat lezen: Verwar dit niet met ‘Wie schrijft die blijft’, dat is namelijk gewoon zoals je gewend bent van mij, een feelgood en niet zo ‘zwaar’ als deze onderstaande tekst! Ik wil hiermee duidelijk maken dat gepest worden niets is om je voor te schamen, en hoe ik op het idee ben gekomen om dit onderwerp te gebruiken.

Daar gaat hij dan.

Hey, Tamara van toen.
Ik weet hoe je het haat dat die ‘grote mensen’ het allemaal beter weten.
Je probeerde al sinds je basisschooltijd vanalles om erbij te horen. Maar je had niet de juiste kleren, niet de juiste muzieksmaak, niet de juiste wat-dan-ook en eigenlijk klopte er gewoon helemaal niets aan jou. Schoolreisjes en klassenfeesten, je ging in het begin wel mee en probeerde mee te praten, maar niemand wilde met je gezien worden, met als gevolg dat je alleen was tot je ouders je kwamen halen. Dan hoorde je je moeder hoopvol vragen: ‘En? Was het leuk?’ Dan knikte je. ‘Ja! Heel leuk!’ Je vertelde over mensen die je niet gesproken had, over dingen die je niet had gedaan. Je dag in het pretpark was geweldig! Dat je uren in je eentje had rondgelopen en overal alleen in was geweest omdat niemand naast je wilde zitten? Dat wisten alleen degenen die je achter hadden gelaten. Ze wisten dat van dat pesten ergens wel, je ouders, maar jij wist gewoon heel overtuigend te zijn omdat je niet wilde dat ze zich zorgen maakten of (weer) naar school moesten komen.

Uitnodigingen voor verjaardagsfeestjes kwamen met de mededeling: ‘Jij mag alleen komen omdat ik de héle klas moest uitnodigen’ en eindigden net zoals met gym: Altijd als laatste gekozen worden en teleurgestelde geluiden als jij in hun team moest of bij hen aan tafel voor het eten. Je bent geslagen, geschopt, bedreigd, en gekneusd en aan je haar getrokken. In brand gestoken en met je mond op een put terechtgekomen waardoor je nu van die mooie nepvoortanden hebt. Je scheve vinger die gebroken is geweest, de blauwe plekken die je thuis uitlegde met ‘dat je zo onhandig was.’ Je kleren in de wc en beplast, in de poep in het weiland geduwd naast school na gym, het verstoppen in een toilethokje als het pauze was om maar niet onder de mensen te hoeven zijn: You have seen it all. Je fiets op het dak van het fietsenhok, je tas in de vuilnisbak, 400 mensen die je nariepen, de klappen en schoppen en de ongelooflijke hékel die iedereen aan je leek te hebben om geen enkele aanwijsbare reden. Het zwembad en de rotstuin van je dokter? Die heeft ‘ie helemaal kunnen aanleggen door jouw bezoekjes.

Van kleuterschool, naar basisschool, naar voorgezet onderwijs, je bleef elke keer hopen dat het dit keer anders zou gaan. Dat een nieuwe school ook een nieuw begin zou zijn. Dat je ook een keer geaccepteerd zou worden. Dat gebeurde niet. Op het laatst zou je al blij zijn geweest met gewoon genegeerd worden. Dat gebeurde helaas ook niet, want als iemand je duwde en je op de grond viel, kreeg je nog een schop in plaats van dat iemand je overeind hielp.

Je speelde nooit buiten omdat dat gewoon niet leuk is in je eentje, ging later ook niet stappen om dezelfde reden, maar je legde wel de basis van wat je nu doet, in al die uren dat je op je kamertje zat: stapels en stapels papier, dagboeken, schriften. Schrijf het van je af, want wie schrijft die blijft, dat dacht je toen al!

Lieve Tamara van toen.
Je moest eens weten hoe fijn je leven geworden is. Je doet wat je altijd wilde doen ! Je hebt je eigen kledingsmaak, je hebt vrienden (En Kim), je hebt de beste man van de wereld, een mooie zoon én je bent een van die volwassenen geworden waar je vroeger zo’n hekel aan had. Je zit nu zelfs een brief te typen aan iemand die niet meer bestaat. Je laat zien dat pesten misschien dan wel je leven kan beïnvloeden, maar je ook zoveel sterker kan maken. Je mag een voorbeeld zijn voor kinderen die nú gepest worden. Je mag laten zien dat ZELFS als je gepest bent, je goed terecht kunt komen. Jij mag nu die volwassene zijn die zegt dat het goedkomt, omdat jij wéét dat het goedkomt. Omdat jij het zelf hebt meegemaakt en niet zomaar iets roept omdat ‘volwassenen altijd gelijk hebben’. Het kan je helemaal níets meer schelen wat anderen van je denken, en je bent goed genoeg zoals je bent. Dat ben je altijd geweest, maar nu geloof je het ook zelf…

‘Wie schrijft die blijft’ begint met de tekst ‘Waving trough a window’ uit de musical ‘Dear Evan Hanssen’
En in gedachten draag ik het op aan jou. Tamara van toen. Want zonder Tamara van toen, was er geen Tamara van nu geweest. En ik draag het óók op aan iedereen die nu in die situatie zit, want ook jij bent sterker dan je denkt. (En even een kleine mededeling voor iedereen die het boek leest of gaat lezen, een moestuin helpt niet, met je handen in de prut zitten is níet therapeutisch.)

_{Dat pesten niet cool is, dat weet iedereen. Toch gebeurt het nog steeds. Het was er 30 jaar geleden al, en hoogstwaarschijnlijk is het er over 30 jaar nog steeds. Word jij gepest? Praat er dan over met iemand die je kunt vertrouwen en zoek hulp. Je hóeft het niet alleen te doen}.

Lieve lezer: Wie schrijft die blijft is een verhaal waarin twee verhaallijnen, een journalist, Harry styles, een vader, een moestuin, een kasteeltje en een geheim door elkaar geroerd worden tot iets heel moois, waar ik hartstikke trots op ben. Ik weet zeker dat je Caro in je hart gaat sluiten, net zoals ik heb gedaan.